vrijdag, december 21, 2007
dinsdag, december 04, 2007
Van gender boost naar gender dip….?
Tja, het kan niet altijd fantastisch gaan, zelfs niet op gendergebied in La Moskitia ;) Na een paar maanden van veel kantoorwerk, veel voorbereidingen voor workshops en het uitwerken van materialen, blijkt het toch niet altijd mee te vallen.
De communicatie met de verschillende kantoren kost gewoon veel tijd, en doordat je niet overal persoonlijk aanwezig kunt zijn, is het soms lastig om goed samen te kunnen werken als het gaat om een abstract thema als gender. En tijd is een schaarstegoed in de ontwikkelingssamenwerking....
Vorige maand kreeg ik bezoek van mijn ICCO-collega´s uit Nederland. Het was goed om eens bij te praten ´in het veld´ maar helaas brachten ze geen goed nieuws mee: ondanks dat zowel ICCO als MOPAWI de noodzaak zien van het opvolgen van het genderwerk, is er gewoon geen geld voor een contractverlenging. En dat is echt enorm jammer, want juist nu ben ik net lekker bezig, en zit ik op een ´cruciaal´ punt. In december en januari ligt het werk grotendeels stil, en eind maart loopt mijn contract al af. Wat betekent dat me feitelijk nog maar een paar maanden resten, terwijl er nog zoveel te doen valt!
Een mogelijkheid is dat MOPAWI me via een lokaal contract in dienst neemt, mogelijk in deeltijd, maar ook dat is nog onzeker. Ik zou het heel erg jammer vinden mijn werk af te moeten breken, en ook om hier weg te gaan. Inmiddels heb ik aardig mijn draai gevonden en ik zou graag nog een jaartje in de Moskitia blijven.
Als MOPAWI me de mogelijkheid geeft, of als er op een of andere manier fondsen komen, dan blijf ik graag nog een tijdje bij MOPAWI werken. Daarnaast ben ik intussen ook op zoek naar andere (parttime) mogelijkheden, zoals het lesgeven. Wie weet wat er zich voordoet, het leven lijkt een groot avontuur, ook hier....
De communicatie met de verschillende kantoren kost gewoon veel tijd, en doordat je niet overal persoonlijk aanwezig kunt zijn, is het soms lastig om goed samen te kunnen werken als het gaat om een abstract thema als gender. En tijd is een schaarstegoed in de ontwikkelingssamenwerking....
Vorige maand kreeg ik bezoek van mijn ICCO-collega´s uit Nederland. Het was goed om eens bij te praten ´in het veld´ maar helaas brachten ze geen goed nieuws mee: ondanks dat zowel ICCO als MOPAWI de noodzaak zien van het opvolgen van het genderwerk, is er gewoon geen geld voor een contractverlenging. En dat is echt enorm jammer, want juist nu ben ik net lekker bezig, en zit ik op een ´cruciaal´ punt. In december en januari ligt het werk grotendeels stil, en eind maart loopt mijn contract al af. Wat betekent dat me feitelijk nog maar een paar maanden resten, terwijl er nog zoveel te doen valt!
Een mogelijkheid is dat MOPAWI me via een lokaal contract in dienst neemt, mogelijk in deeltijd, maar ook dat is nog onzeker. Ik zou het heel erg jammer vinden mijn werk af te moeten breken, en ook om hier weg te gaan. Inmiddels heb ik aardig mijn draai gevonden en ik zou graag nog een jaartje in de Moskitia blijven.
Als MOPAWI me de mogelijkheid geeft, of als er op een of andere manier fondsen komen, dan blijf ik graag nog een tijdje bij MOPAWI werken. Daarnaast ben ik intussen ook op zoek naar andere (parttime) mogelijkheden, zoals het lesgeven. Wie weet wat er zich voordoet, het leven lijkt een groot avontuur, ook hier....
maandag, november 05, 2007
Lekker bezig
Ik heb het lekker druk. De tijdelijke weblog-stilte is daarmee verklaard. Sinds de laatste grote vergadering, de workshop en de gender-boost ben ik helemaal op gang gekomen, geloof ik. Momenteel heb ik veel kantoorwerk, maar ik ben meer geïnspireerd, gemotiveerd en beter gefocust dan eerder.
De beleidstekst voor gender binnen MOPAWI is zo goed als af. De bedoeling is dat deze tekst ondertekend wordt door het management, het bestuur en de coordinatoren, om het geheel institutioneel draagvlak te geven. Daarnaast ben ik bezig met het vormen van een heus ´gender-team´: een comité met 1 of 2 leden in alle 5 kantoren van MOPAWI. Da´s nog een hele klus, gezien de geografische afstand, telefonische onbereikbaarheid en beperkte toegang tot internet van een aantal kantoren. Maar een leuke uitdaging.
En om te zorgen dat ze niet onbeslagen ten ijs komen, bereid ik nog wat workshops voor, heb ik een gender-manual geschreven voor het personeel en ben ik bezig mete en manual voor in de projecten… Echt een uitdaging, want hoe vertaal je zoiets abstracts als gendergelijkheid in een traditionele, best wel macho-samenleving? In elk geval weer een reden om straks weer naar het veld te gaan…!
Een van onze vergaderbesluiten was het opzetten van een intern blad, om de informatie en communicatie tussen de kantoren te bevorderen. Aan mij de eer om de eerste editie samen te stellen. Met mijn nieuwe PC en Publisher ben ik lekker aan het klussen. Ook ben ik betrokken bij het schrijven van een (deel van) aantal projectvoorstellen; al met krijg ik steeds meer het gevoel te integreren binnen MOPAWI (ok, na ruim een jaar werd dat ook wel tijd)
Naast mijn werk bij MOPAWI geef ik intussen Engelse les. En dat is leuk! Ik ben natuurlijk een talenfreak, en lesgeven vind ik ook best leuk, maar dat het me zoveel energie zou geven, had ik niet gedacht. Ik geef korte cursussen van 5 lessen (10 uur in total), lekker overzichtelijk en in kleine groepjes, van 5 a 6 personen. Er is veel vraag naar en weinig aanbod van Engelse les hier. De laatste les heb ik afgesloten mete en invuloefening van ´Everything I do, I do it for you´, van Bryan Adams. Romantische muziek is hier favoriet, en het was dan ook een enorm success, ik moest m´n best doen m´n lachen in te houden bij wegdromende leerlingen…
Verder is het hier nog steeds het ´orkaanseizoen´. Gelukkig valt het tot nu toe mee, al zitten we wel af en toe in de ´gele zone´ (groen is het minst gevaarlijk, en rood is categorie Felix, geel zit er tussen in). Veel harde wind en regen, en een stuk frisser dan normal. Van mij mag het wel weer warm worden…;)
De beleidstekst voor gender binnen MOPAWI is zo goed als af. De bedoeling is dat deze tekst ondertekend wordt door het management, het bestuur en de coordinatoren, om het geheel institutioneel draagvlak te geven. Daarnaast ben ik bezig met het vormen van een heus ´gender-team´: een comité met 1 of 2 leden in alle 5 kantoren van MOPAWI. Da´s nog een hele klus, gezien de geografische afstand, telefonische onbereikbaarheid en beperkte toegang tot internet van een aantal kantoren. Maar een leuke uitdaging.
En om te zorgen dat ze niet onbeslagen ten ijs komen, bereid ik nog wat workshops voor, heb ik een gender-manual geschreven voor het personeel en ben ik bezig mete en manual voor in de projecten… Echt een uitdaging, want hoe vertaal je zoiets abstracts als gendergelijkheid in een traditionele, best wel macho-samenleving? In elk geval weer een reden om straks weer naar het veld te gaan…!
Een van onze vergaderbesluiten was het opzetten van een intern blad, om de informatie en communicatie tussen de kantoren te bevorderen. Aan mij de eer om de eerste editie samen te stellen. Met mijn nieuwe PC en Publisher ben ik lekker aan het klussen. Ook ben ik betrokken bij het schrijven van een (deel van) aantal projectvoorstellen; al met krijg ik steeds meer het gevoel te integreren binnen MOPAWI (ok, na ruim een jaar werd dat ook wel tijd)
Naast mijn werk bij MOPAWI geef ik intussen Engelse les. En dat is leuk! Ik ben natuurlijk een talenfreak, en lesgeven vind ik ook best leuk, maar dat het me zoveel energie zou geven, had ik niet gedacht. Ik geef korte cursussen van 5 lessen (10 uur in total), lekker overzichtelijk en in kleine groepjes, van 5 a 6 personen. Er is veel vraag naar en weinig aanbod van Engelse les hier. De laatste les heb ik afgesloten mete en invuloefening van ´Everything I do, I do it for you´, van Bryan Adams. Romantische muziek is hier favoriet, en het was dan ook een enorm success, ik moest m´n best doen m´n lachen in te houden bij wegdromende leerlingen…
Verder is het hier nog steeds het ´orkaanseizoen´. Gelukkig valt het tot nu toe mee, al zitten we wel af en toe in de ´gele zone´ (groen is het minst gevaarlijk, en rood is categorie Felix, geel zit er tussen in). Veel harde wind en regen, en een stuk frisser dan normal. Van mij mag het wel weer warm worden…;)
zondag, oktober 07, 2007
woensdag, oktober 03, 2007
Gender Boost
Weer terug in Puerto Lempira na 2 weken vergaderen en ‘dingen regelen’ in de grote stad, ben ik vol goede moed en nieuwe energie aan de slag met mijn ‘gender-mandaat’. Tijdens de nationale vergadering met alle regionale kantoren en de directie van MOPAWI had ik de eer om iedereen een dag lang met ‘gender’ bezig te houden. En dat is verbazingwekkend goed gegaan! Ik kneep ‘m toch wel een beetje, al had ik me uiteraard goed voorbereid, ook op allerlei macho-achtige reacties, maar het ging fantastisch. Iedereen deed enthousiast mee, uiteraard waren er hilarische momenten (zoals met het beschrijven van stereotypen van de ‘ideale’ man/vrouw), en nog belangrijker: er bleek veel begrip en bewustwording, en de wil om dingen te veranderen.
Na een soms wat slepende voorbereiding, de orkaan, wisselende feedbacks, steeds weer veranderende planning etc. etc. was dit echt een warm bad. De verdere vergadering was erg nuttig (we kregen o.a. een workshop over communicatie, geen overbodige luxe hier) en ook enorm gezellig. Als collega’s hebben we elkaar op een leuke manier beter leren kennen, we zaten 5 dagen in een soort ‘scouting-oord’ in de bossen, met voldoende gelegenheid om tussendoor te sporten of ’s avonds met z’n allen een filmpje te kijken.
‘k Ben nu hard bezig om alle feedback uit te werken en een manual te maken voor het personeel zelf. Dan is het plan om een workshop te ontwikkelen voor ‘in het veld’, oftewel op projectniveau. Allemaal nieuwe uitdagingen waar ik nu met hernieuwde energie naar uitzie! Zaterdag ga ik voor een weekje naar Wampusirpe, waar collega Maarten zit. De bedoeling is om samen een ‘organisatie-manual’ in elkaar te zetten, die voor verschillende projecten gebruikt kan worden. Ben erg benieuwd want Wampu ken ik nog niet.
Na een soms wat slepende voorbereiding, de orkaan, wisselende feedbacks, steeds weer veranderende planning etc. etc. was dit echt een warm bad. De verdere vergadering was erg nuttig (we kregen o.a. een workshop over communicatie, geen overbodige luxe hier) en ook enorm gezellig. Als collega’s hebben we elkaar op een leuke manier beter leren kennen, we zaten 5 dagen in een soort ‘scouting-oord’ in de bossen, met voldoende gelegenheid om tussendoor te sporten of ’s avonds met z’n allen een filmpje te kijken.
‘k Ben nu hard bezig om alle feedback uit te werken en een manual te maken voor het personeel zelf. Dan is het plan om een workshop te ontwikkelen voor ‘in het veld’, oftewel op projectniveau. Allemaal nieuwe uitdagingen waar ik nu met hernieuwde energie naar uitzie! Zaterdag ga ik voor een weekje naar Wampusirpe, waar collega Maarten zit. De bedoeling is om samen een ‘organisatie-manual’ in elkaar te zetten, die voor verschillende projecten gebruikt kan worden. Ben erg benieuwd want Wampu ken ik nog niet.
dinsdag, september 25, 2007
nog meer tuinfoto´s
lekker spelen
met z´n allen in de hangmat
de pasgezaaide paprika, pompoenen, en bloemen...
de sinaasappelboom
met z´n allen in de hangmat
de pasgezaaide paprika, pompoenen, en bloemen...
de sinaasappelboom
maandag, september 24, 2007
donderdag, september 06, 2007
Felix
Er ligt een baby in mijn bed te slapen. Een klein meisje hoest en zoekt haar moeder. In de kamer liggen nog wat lakens, in een zijkamertje slapen nog wat mensen. Samen hebben we de nacht doorgebracht, in afwachting van wat komen kon. Samen hebben we geslapen, gewaakt, gehoopt, gebeden. Terwijl ik pannenkoeken sta te bakken, beginnen een paar vrouwen fanatiek mijn huis schoon te maken. En dat is geen overbodige luxe, met de regen en wind zijn er bladeren naar binnen gewaaid, en met ruim 20 man over de vloer zijn er heel wat moddersporen op te ruimen.
Het is geen heldendaad of ‘goedheid’, je kunt gewoon niet anders. Maandagavond, toen het begon te waaien en te regenen, liepen er velen langs mijn huis: families, bepakt en bezakt met kleding en spullen van waarde, met kinderen en ouderen, op zoek naar een veiliger onderdak dan hun eigen houten huis. De lokale radiostations informeerden ons de hele dag over de naderende orkaan: de zwaarste categorie en wij zitten in de ‘rode’ zone. Neem alle nodige voorzorgsmaatregelen.
Maandagochtend op kantoor werd na overleg besloten alle waardevolle spullen te ontruimen. De zo prachtige locatie aan het meer heeft zo zijn nadelen… Computers, documenten, archieven alles werd ingepakt en ondergebracht in een ‘veilige’ hotelkamer. Rond lunchtijd was het kantoor zo goed als leeg en kreeg iedereen vrij om privé voorzorgsmaatregelen te treffen. Met de coördinator ging ik naar een aantal bijeenkomsten van het lokale ‘comité de emergencia’, waar we ons informeerden en MOPAWI in Tegucigalpa op de hoogte hielden.
Terug in mijn huis heb ik mijn tas gepakt voor een mogelijke evacuatie. Ziende op alle buren die daken en ramen vastspijkerden en met touwen vastbonden, besloot ook ik mijn (golfplaten) dak met touw te versterken. Na een aantal vergeefse pogingen kon ik ergens het allerlaatste stuk touw krijgen. Touw, kaarsen, spijkers, etenswaren, het is overal nagenoeg uitverkocht. Winkels spijkeren hun ramen dicht. Ik overleg met de huisbaas, die ook druk is in zijn eigen woning, en we besluiten dat het vastbinden van het dak voldoende is. Het huis is van cement en de ramen kan ik goed sluiten.
Intussen worden er mensen uit de meest risicovolle dorpen geëvacueerd. Scholen en kerken bieden onderdak. Ook mensen die in Puerto Lempira wonen, maar een eenvoudig houten huis op palen hebben, zoeken onderdak, zoals de mensen die naar mijn huis kwamen. Weer wordt het grote verschil duidelijk: een vrouw zocht in mijn keuken verwoed naar ‘de emmer met water’. Een ander vroeg me waar ze water kon halen voor de wc. Maar in mijn huis komt er gewoon water uit de kraan en ik heb een wc die je door kunt trekken… (ik heb een put en een elektrische pomp achter mijn huis die een grote tank vult; en dat was op tijd gelukt).
Maandag was een hectische dag, maar lang genoeg om voorbereidingen te treffen. De nacht was onzeker, maar uiteindelijk viel alles mee. Rond 11 uur dinsdagochtend kreeg ik van een collega te horen dat er geen direct gevaar meer was voor Puerto Lempira. God zij dank kon iedereen terugkeren naar zijn eigen huis. Een paar oude huizen zijn ingestort, er zijn wat bomen omgewaaid, de schade is beperkt.
Het is nog afwachten wat de schade in de omliggende gebieden is, in Villeda Morales, een gebied wat ik vrij goed ken, zijn 69 huizen weggevaagd, maar hier is nog niet bekend in welke dorpen. Hier hebben we het geluk gehad dat de orkaan afweek van de ‘verwachte route’. Hierdoor is de Nicaraguaanse Moskitia zwaarder getroffen. Collega’s en vrienden met familie in of nabij Nicaragua wachten op nieuws; de communicatie is beperkt. Maar hier in Puerto Lempira zijn we enorm dankbaar dat alles goed is afgelopen, en dat veel maatregelen ‘overbodig’ zijn gebleken. Gisteren hebben we het kantoor weer ingeruimd en zo langzaam maar zeker begint het ‘gewone’ leven weer.
Het is geen heldendaad of ‘goedheid’, je kunt gewoon niet anders. Maandagavond, toen het begon te waaien en te regenen, liepen er velen langs mijn huis: families, bepakt en bezakt met kleding en spullen van waarde, met kinderen en ouderen, op zoek naar een veiliger onderdak dan hun eigen houten huis. De lokale radiostations informeerden ons de hele dag over de naderende orkaan: de zwaarste categorie en wij zitten in de ‘rode’ zone. Neem alle nodige voorzorgsmaatregelen.
Maandagochtend op kantoor werd na overleg besloten alle waardevolle spullen te ontruimen. De zo prachtige locatie aan het meer heeft zo zijn nadelen… Computers, documenten, archieven alles werd ingepakt en ondergebracht in een ‘veilige’ hotelkamer. Rond lunchtijd was het kantoor zo goed als leeg en kreeg iedereen vrij om privé voorzorgsmaatregelen te treffen. Met de coördinator ging ik naar een aantal bijeenkomsten van het lokale ‘comité de emergencia’, waar we ons informeerden en MOPAWI in Tegucigalpa op de hoogte hielden.
Terug in mijn huis heb ik mijn tas gepakt voor een mogelijke evacuatie. Ziende op alle buren die daken en ramen vastspijkerden en met touwen vastbonden, besloot ook ik mijn (golfplaten) dak met touw te versterken. Na een aantal vergeefse pogingen kon ik ergens het allerlaatste stuk touw krijgen. Touw, kaarsen, spijkers, etenswaren, het is overal nagenoeg uitverkocht. Winkels spijkeren hun ramen dicht. Ik overleg met de huisbaas, die ook druk is in zijn eigen woning, en we besluiten dat het vastbinden van het dak voldoende is. Het huis is van cement en de ramen kan ik goed sluiten.
Intussen worden er mensen uit de meest risicovolle dorpen geëvacueerd. Scholen en kerken bieden onderdak. Ook mensen die in Puerto Lempira wonen, maar een eenvoudig houten huis op palen hebben, zoeken onderdak, zoals de mensen die naar mijn huis kwamen. Weer wordt het grote verschil duidelijk: een vrouw zocht in mijn keuken verwoed naar ‘de emmer met water’. Een ander vroeg me waar ze water kon halen voor de wc. Maar in mijn huis komt er gewoon water uit de kraan en ik heb een wc die je door kunt trekken… (ik heb een put en een elektrische pomp achter mijn huis die een grote tank vult; en dat was op tijd gelukt).
Maandag was een hectische dag, maar lang genoeg om voorbereidingen te treffen. De nacht was onzeker, maar uiteindelijk viel alles mee. Rond 11 uur dinsdagochtend kreeg ik van een collega te horen dat er geen direct gevaar meer was voor Puerto Lempira. God zij dank kon iedereen terugkeren naar zijn eigen huis. Een paar oude huizen zijn ingestort, er zijn wat bomen omgewaaid, de schade is beperkt.
Het is nog afwachten wat de schade in de omliggende gebieden is, in Villeda Morales, een gebied wat ik vrij goed ken, zijn 69 huizen weggevaagd, maar hier is nog niet bekend in welke dorpen. Hier hebben we het geluk gehad dat de orkaan afweek van de ‘verwachte route’. Hierdoor is de Nicaraguaanse Moskitia zwaarder getroffen. Collega’s en vrienden met familie in of nabij Nicaragua wachten op nieuws; de communicatie is beperkt. Maar hier in Puerto Lempira zijn we enorm dankbaar dat alles goed is afgelopen, en dat veel maatregelen ‘overbodig’ zijn gebleken. Gisteren hebben we het kantoor weer ingeruimd en zo langzaam maar zeker begint het ‘gewone’ leven weer.
woensdag, augustus 29, 2007
Puzzelen en tuinieren
Weer even een berichtje uit Puerto Lempira. Langzaam maar zeker vallen een aantal ‘puzzelstukjes’ op hun plek. Nu ik redelijk ben ‘ingeleefd’ in de praktijk hier, en daarnaast me (weer) behoorlijk inlees in de genderliteratuur, zie ik toch hier en daar wat mogelijkheden. En institutioneel beleid, tja goeie vraag, wat is dat eigenlijk?
Veel problemen die in het veld spelen (vrouwen die al het uitvoerende werk doen, maar steevast vertegenwoordigd worden door mannen), spelen ook op organisatie (ofwel: institutioneel) niveau. En dus wil ik ook het institutionele beleid ter discussie stellen. Want ja, als we een meer evenwichtige vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in het veld willen, moeten we ook binnen de organisatie het goede voorbeeld geven.
Soms bekruipt me (weer) het gevoel van wanhoop, dat ik als enige binnen de organisatie met gender bezig ben, voel me een roepende in de woestijn, maar je moet ergens beginnen. In september hoop ik de beleidstekst te presenteren en een workshop te geven aan het management en de coördinatoren van MOPAWI. Spannend, maar ook wel een uitdaging waar ik naar uit zie.
Gelukkig ben ik ook met wat meer ‘praktische’ zaken bezig. Het hele productieproces van de batana-olie is en blijft bewerkelijk. Samen met o.a. de TU Delft help ik zoeken naar technische mogelijkheden om dit te verbeteren. We krijgen zelfs een Industrieel Product Ontwerper uitgezonden naar Puerto Lempira. Linda, we zien uit naar je komst!
Volgende week gaat de scouting haar eerste activiteiten hier beginnen. Erg leuk, en ook een beetje spannend, aangezien ik verantwoordelijk ben voor de veldcoördinatie. Maar iedereen is enorm enthousiast, dus ik zie ook hier naar uit.
Om het zittende kantoorwerk een beetje te compenseren, stort ik me in de weekenden op mijn enorme achtertuin. Van de huisbaas heb ik toestemming gekregen een deel van het grasveld om te spitten en daar paprika, pompoenen en bloemen te zaaien. Kan ik lekker m’n overtollige energie in kwijt. En het was een leuke aanleiding voor contact met de buurkinderen, die nog enthousiaster zijn dan ik en vrijwel dagelijks als ik thuis kom vragen of ze weer mogen komen helpen. Goed we spitten niet alleen, maar badmintonnen ook en ik heb een frisbee aangeschaft en krantenmeppertje geïntroduceerd. Een fles cola erbij en het feest is compleet. Wanneer ik weer eens in Tegucigalpa ben (volgende maand), zal ik wat foto’s uploaden.
Veel problemen die in het veld spelen (vrouwen die al het uitvoerende werk doen, maar steevast vertegenwoordigd worden door mannen), spelen ook op organisatie (ofwel: institutioneel) niveau. En dus wil ik ook het institutionele beleid ter discussie stellen. Want ja, als we een meer evenwichtige vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in het veld willen, moeten we ook binnen de organisatie het goede voorbeeld geven.
Soms bekruipt me (weer) het gevoel van wanhoop, dat ik als enige binnen de organisatie met gender bezig ben, voel me een roepende in de woestijn, maar je moet ergens beginnen. In september hoop ik de beleidstekst te presenteren en een workshop te geven aan het management en de coördinatoren van MOPAWI. Spannend, maar ook wel een uitdaging waar ik naar uit zie.
Gelukkig ben ik ook met wat meer ‘praktische’ zaken bezig. Het hele productieproces van de batana-olie is en blijft bewerkelijk. Samen met o.a. de TU Delft help ik zoeken naar technische mogelijkheden om dit te verbeteren. We krijgen zelfs een Industrieel Product Ontwerper uitgezonden naar Puerto Lempira. Linda, we zien uit naar je komst!
Volgende week gaat de scouting haar eerste activiteiten hier beginnen. Erg leuk, en ook een beetje spannend, aangezien ik verantwoordelijk ben voor de veldcoördinatie. Maar iedereen is enorm enthousiast, dus ik zie ook hier naar uit.
Om het zittende kantoorwerk een beetje te compenseren, stort ik me in de weekenden op mijn enorme achtertuin. Van de huisbaas heb ik toestemming gekregen een deel van het grasveld om te spitten en daar paprika, pompoenen en bloemen te zaaien. Kan ik lekker m’n overtollige energie in kwijt. En het was een leuke aanleiding voor contact met de buurkinderen, die nog enthousiaster zijn dan ik en vrijwel dagelijks als ik thuis kom vragen of ze weer mogen komen helpen. Goed we spitten niet alleen, maar badmintonnen ook en ik heb een frisbee aangeschaft en krantenmeppertje geïntroduceerd. Een fles cola erbij en het feest is compleet. Wanneer ik weer eens in Tegucigalpa ben (volgende maand), zal ik wat foto’s uploaden.
woensdag, augustus 15, 2007
Veld, kantoor, praktijk en institutioneel beleid
Mogelijk een verwarrende titel. Zo voelt het soms ook een beetje. Alle samenraapsels van gegevens die ik het afgelopen half jaar verzameld hebben, moeten nu hun plek zien te krijgen in een leesbaar document, met praktische handvaten voor een beter genderbeleid van MOPAWI. Een uitdaging waar ik lekker mee worstel.
Van sommige gegevens heb ik het idee dat ik ze liever niet had geweten. Of soms zou ik willen dat ik me minder bewust was van de hiërarchische, vastliggende interne structuur van MOPAWI. De eerste opzet voor een beleidstekst met focus op gender heb ik gemaakt. Verder ben ik bezig met de voorbereidingen van een workshop voor de coördinatoren in september. Allemaal best pittig kantoorwerk.
Naast het taaie kantoortijgeren kon ik er gelukkig ook nog een veldtripje uitslepen. De Asociación Nacional de Muchachas Guías de Honduras, oftewel de scouting voor meisjes, heeft MOPAWI om samenwerking gevraagd om activiteiten in La Mosquitia te beginnen. Ze hebben veel praktische activiteiten maar ook workshops over bewustwording, en werken met thema’s als AIDS preventie, ‘waste-management’ etc. Ik was erg enthousiast over hun programma’s en heb de coördinatie dan ook min of meer op me genomen.
Dus mocht ik een weekje het veld in, naar Raya en Benck, dorpen die ik inmiddels al kende, om daar ‘de scouting’ te introduceren en (bij voldoende interesse) de eerste deelnemers te recruteren. Aanvankelijk leek me dat nogal lastig, omdat het allemaal om vrijwillige activiteiten gaat, maar het viel enorm mee. Zowel de lokale autoriteiten als de vrouwen zelf waren erg enthousiast, dus ik keerde met een volbrachte missie terug naar Puerto Lempira. Ben erg benieuwd hoe het verder gaat, maar heb goede hoop op een succesvol project.
Van sommige gegevens heb ik het idee dat ik ze liever niet had geweten. Of soms zou ik willen dat ik me minder bewust was van de hiërarchische, vastliggende interne structuur van MOPAWI. De eerste opzet voor een beleidstekst met focus op gender heb ik gemaakt. Verder ben ik bezig met de voorbereidingen van een workshop voor de coördinatoren in september. Allemaal best pittig kantoorwerk.
Naast het taaie kantoortijgeren kon ik er gelukkig ook nog een veldtripje uitslepen. De Asociación Nacional de Muchachas Guías de Honduras, oftewel de scouting voor meisjes, heeft MOPAWI om samenwerking gevraagd om activiteiten in La Mosquitia te beginnen. Ze hebben veel praktische activiteiten maar ook workshops over bewustwording, en werken met thema’s als AIDS preventie, ‘waste-management’ etc. Ik was erg enthousiast over hun programma’s en heb de coördinatie dan ook min of meer op me genomen.
Dus mocht ik een weekje het veld in, naar Raya en Benck, dorpen die ik inmiddels al kende, om daar ‘de scouting’ te introduceren en (bij voldoende interesse) de eerste deelnemers te recruteren. Aanvankelijk leek me dat nogal lastig, omdat het allemaal om vrijwillige activiteiten gaat, maar het viel enorm mee. Zowel de lokale autoriteiten als de vrouwen zelf waren erg enthousiast, dus ik keerde met een volbrachte missie terug naar Puerto Lempira. Ben erg benieuwd hoe het verder gaat, maar heb goede hoop op een succesvol project.
donderdag, juli 19, 2007
weer terug
Weer terug in Puerto Lempira heb ik in ieder geval één les geleerd: wil je weten hoeveel de mensen om je heen je waarderen, dan kan het goed zijn er een tijdje tussenuit te gaan….
Na een heerlijke tijd in Nederland wachtte me een (uiteraard in meerdere opzichten) een warm welkom. Een aantal collega’s riep enthousiast dat ik kilo’s was aangekomen, een ander aantal riep even enthousiast dat ik enorm was afgevallen, maar hoe dan ook, ze waren het erover eens dat ik (nog) mooier was geworden. Ook de stroopwafels en wat kleine kadootjes vielen erg in de smaak. Al met al een goed begin.
’t Voelt goed om zo weer te integreren en te wennen aan m’n nieuwe huis. De regentijd is nu echt doorgebroken; ook als het niet regent is de lucht vochtig en klam (wat je bijvoorbeeld merkt aan slecht drogend wasgoed). Het krioelt overal van de muggen en de mieren (hoe ze nou in mijn Brabantia (!) suikerpot komen snap ik echt niet) maar dat mag de pret niet drukken. ‘k Heb de eerste handgemaakte tortilla’s en gebakken vis al weer op en heb voor het eerst yoghurt gemaakt (is hier niet te krijgen, maar ik heb de bacterie geïmporteerd ;)). Kortom ik ben helemaal terug en probeer er weer wat leuks van te maken…
Wat werk betreft heb ik in Nederland nieuwe energie en ideeën opgedaan, al ben ik ook wel weer extra bepaald bij 3 feiten: 1. ik heb een cultureel ‘gevoelig’ mandaat (meer man-vrouw gelijkheidwaardigheid nastreven en de organisatie versterken) 2. ik werk in een best wel complexe (lees: traditionele) samenleving 3. mijn lokale werkgever heeft nogal wat interne problemen. Het blijft een interessante uitdaging en ik ben benieuwd wat ik de komende tijd kan betekenen.
Voorlopig heb ik redelijk veel kantoorwerk en zal naar verwachting veel in Puerto Lempira, mijn thuisbasis, zijn. Er rest me nogal wat onderzoeksgegevens uit te werken, een rapport te schrijven en dat vervolgens te vertalen naar praktische raadgevingen. De bedoeling is dan om een aantal workshops te geven aan het personeel om vervolgens samen naar het veld te gaan. In overleg met ICCO en MOPAWI heb ik besloten me echt te focussen op het batana-project. Hier weet ik intussen behoorlijk wat van, en dit is ook het grootste en belangrijkste project van MOPAWI.
Na een heerlijke tijd in Nederland wachtte me een (uiteraard in meerdere opzichten) een warm welkom. Een aantal collega’s riep enthousiast dat ik kilo’s was aangekomen, een ander aantal riep even enthousiast dat ik enorm was afgevallen, maar hoe dan ook, ze waren het erover eens dat ik (nog) mooier was geworden. Ook de stroopwafels en wat kleine kadootjes vielen erg in de smaak. Al met al een goed begin.
’t Voelt goed om zo weer te integreren en te wennen aan m’n nieuwe huis. De regentijd is nu echt doorgebroken; ook als het niet regent is de lucht vochtig en klam (wat je bijvoorbeeld merkt aan slecht drogend wasgoed). Het krioelt overal van de muggen en de mieren (hoe ze nou in mijn Brabantia (!) suikerpot komen snap ik echt niet) maar dat mag de pret niet drukken. ‘k Heb de eerste handgemaakte tortilla’s en gebakken vis al weer op en heb voor het eerst yoghurt gemaakt (is hier niet te krijgen, maar ik heb de bacterie geïmporteerd ;)). Kortom ik ben helemaal terug en probeer er weer wat leuks van te maken…
Wat werk betreft heb ik in Nederland nieuwe energie en ideeën opgedaan, al ben ik ook wel weer extra bepaald bij 3 feiten: 1. ik heb een cultureel ‘gevoelig’ mandaat (meer man-vrouw gelijkheidwaardigheid nastreven en de organisatie versterken) 2. ik werk in een best wel complexe (lees: traditionele) samenleving 3. mijn lokale werkgever heeft nogal wat interne problemen. Het blijft een interessante uitdaging en ik ben benieuwd wat ik de komende tijd kan betekenen.
Voorlopig heb ik redelijk veel kantoorwerk en zal naar verwachting veel in Puerto Lempira, mijn thuisbasis, zijn. Er rest me nogal wat onderzoeksgegevens uit te werken, een rapport te schrijven en dat vervolgens te vertalen naar praktische raadgevingen. De bedoeling is dan om een aantal workshops te geven aan het personeel om vervolgens samen naar het veld te gaan. In overleg met ICCO en MOPAWI heb ik besloten me echt te focussen op het batana-project. Hier weet ik intussen behoorlijk wat van, en dit is ook het grootste en belangrijkste project van MOPAWI.
woensdag, juni 20, 2007
Oud en Nieuw
De laatste dagen voor mijn verlof! Ik heb er zin in, al komen er uiteraard nog ineens een heleboel ´verplichte´ dingen voorbij. Zo ben ik net een paar dagen terug van mijn laatste veldtrip (Villeda Morales), nog op de valreep verhuisd (na nogal wat problemen met inbraak en gebrek aan water hoop ik er nu op vooruit te gaan) en zit ik sinds gister in Tegucigalpa. Vrijdag hoop ik te vliegen richting Nederland. Hieronder nog wat foto´s van het veld en de laatste van mijn nieuwe huis in Puerto Lempira.
vrijdag, juni 01, 2007
Laatste ronde
Intussen ben ik bijna klaar met de ‘verkennende fase’ van het batanaproject. A.s. dinsdag vertrek ik voor een kleine 2 weken naar de zone die Villeda Morales heet (naar een oud-president van Honduras). Net als tijdens de voorgaande veldtrips is het de bedoeling daar een aantal interviews en groepsgesprekken te hebben over de batanaproductie, werkdruk, problemen, en passant genderverhoudingen te peilen en organisatieproblemen in kaart te brengen.
In de afgelopen 4 maanden ben ik voornamelijk verkennende en onderzoekend bezig geweest. Steeds weer kwamen er nieuwe inzichten, waren aanpassingen in de methodiek nodig en liep ik tegen logistieke problemen aan. Uiteraard is mijn planning hierdoor vertraagd, maar dat zie ik ook als onderdeel van de gegevens die ik verzameld heb.
Na het batanaproject rest mij nog 1 zone te ‘verkennen’, en dat is de zone van Wampusirpe, waar collega Maarten werkt en o.a. cacao verbouwd wordt. En dan wacht het eigenlijke werk: het ‘vertalen’ van onderzoeksgegevens naar praktische suggesties voor verbeteringen… Ik heb genoten van de ervaring van de afgelopen maanden, de veldbezoeken, de gesprekken, de mensen, het eten, het leren van de taal en het proberen te integreren, al is het met vallen en opstaan. Ook heb ik veel problemen gezien en tegelijkertijd de complexiteit daarvan ervaren.
Onderzoek doen is leuk, uitdagend maar ergens ook heel vrijblijvend. Maar niet genoeg als je ‘Advisor’ genoemd wordt. De omslag naar praktische raad zie ik dan ook nog wel als een pittige uitdaging. Gelukkig heb ik nog even tijd om inspiratie en ideeën op te doen. Als ik terugkom van mijn (voorlopig) laatste batanatrip, is het al bijna tijd voor mijn verlofreis. Eind juni hoop ik een paar weken in Nederland te zijn.
In de afgelopen 4 maanden ben ik voornamelijk verkennende en onderzoekend bezig geweest. Steeds weer kwamen er nieuwe inzichten, waren aanpassingen in de methodiek nodig en liep ik tegen logistieke problemen aan. Uiteraard is mijn planning hierdoor vertraagd, maar dat zie ik ook als onderdeel van de gegevens die ik verzameld heb.
Na het batanaproject rest mij nog 1 zone te ‘verkennen’, en dat is de zone van Wampusirpe, waar collega Maarten werkt en o.a. cacao verbouwd wordt. En dan wacht het eigenlijke werk: het ‘vertalen’ van onderzoeksgegevens naar praktische suggesties voor verbeteringen… Ik heb genoten van de ervaring van de afgelopen maanden, de veldbezoeken, de gesprekken, de mensen, het eten, het leren van de taal en het proberen te integreren, al is het met vallen en opstaan. Ook heb ik veel problemen gezien en tegelijkertijd de complexiteit daarvan ervaren.
Onderzoek doen is leuk, uitdagend maar ergens ook heel vrijblijvend. Maar niet genoeg als je ‘Advisor’ genoemd wordt. De omslag naar praktische raad zie ik dan ook nog wel als een pittige uitdaging. Gelukkig heb ik nog even tijd om inspiratie en ideeën op te doen. Als ik terugkom van mijn (voorlopig) laatste batanatrip, is het al bijna tijd voor mijn verlofreis. Eind juni hoop ik een paar weken in Nederland te zijn.
zaterdag, mei 12, 2007
dinsdag, april 24, 2007
Aguas Arriba Río Kruta
Na een mediastilte van precies een maand (zie ik net) even een 'sec' berichtje, zonder veel foto's. De internetverbinding hier in Puerto Lempira is op een dieptepunt beland geloof ik, dus ik ben digitaal wat minder actief. Foto's uploaden en documenten versturen is iets te veel gevraagd momenteel; zodra ik weer wat meer faciliteiten heb, stuur ik weer wat beeldmateriaal.
Twee dagen na mijn vakantie in Nicaragua (heerlijk!) was er weer een kans die ik grijpen ‘moest’: met collega Cóban kon ik een weekje mee naar ‘zijn’ gebied, stroomopwaarts de rivier Kruta. Zo ver en afgelegen was ik nog nooit geweest. Een week werd 10 dagen -je weet maar nooit in een transport en communicatie-arm gebied- maar het was de moeite waard! Ik heb veel batanaproducenten (lees: lokale boeren en boerinnen) gesproken, flink wat Miskitu opgestoken en meer inzicht gekregen in o.a. sociale verhoudingen, logistieke uitdagingen etc.…
Uitdagingen genoeg. Communicatie en transport is veelal afhankelijk van informele contacten. Hierdoor kun je lastig plannen op lange termijn, maar ben je tegelijkertijd gedwongen snel en veel contacten te leggen. Dat doen de mensen dan ook. Bovendien is vrijwel overal, maar zeker in de kleinere gemeenschappen, iedereen wel op de een of andere manier familie van elkaar. Dat heeft voordelen (je kunt makkelijk iemand om een boodschap sturen, vind altijd wel ergens een logeeradres en wint snel vertrouwen), maar ook een groot nadeel: de sociale controle is enorm. Roddels, verdachtmakingen, en dat in combinatie met vaak autoritair leiderschap (veel dubbelrollen: politieke leiders hebben vaak ook een economisch en/of religieus aanzien) zorgen voor een delicaat werkklimaat.
Ojon Corporation, het Canadese bedrijf dat de batana-olie via MOPAWI inkoopt, ontdekte vorig jaar dat een deel van de productie aangelengd was met een ander soort olie, waardoor het product onbruikbaar was geworden. Ook al doet Ojon Corporation haar best om de boeren goed te behandelen en te betalen, natuurlijk wil ze een product met marktconforme voorwaarden. Om de kwaliteit beter te controleren en te waarborgen, is de inkoop van batana tijdelijk stopgezet. Behalve gebrek aan inkomsten voor de lokale boeren, heeft dit gezorgd voor allerlei vage verhalen: MOPAWI/Ojon Corporation zou de grond van de boeren willen onteigenen, MOPAWI zou de boeren überhaupt niet meer willen helpen…
Inmiddels wordt de inkoop weer langzaamaan opgepakt. Langzaam, want transport is een erg vertragende factor. Deze keer had ik de luxe dat we met de boot van MOPAWI gingen. Met onze 40 PK buitenboordmotor en mijn blauwe ogen vormden we een behoorlijke bezienswaardigheid in dit afgelegen gebied, waar de mensen zich met name in smalle houten bootjes (‘pipantes’) of lopend verplaatsen, en behoorlijk donker van uiterlijk zijn. Regelmatig kreeg mijn collega de subtiele vraag of ik wel wat zie met die ‘lichte ogen’ of barstten kinderen in huilen uit als ik naar ze kijk. Tja. Het enige wat ik kan doen, en wat redelijk helpt, is een paar woorden Miskitu leren. Dit breekt het ijs en is voor mij een leuke uitdaging.
zondag, april 01, 2007
Foto-indruk van Laka Tara
Nog wat foto´s van vorige week, om een beetje een indruk te krijgen van het ´veld´ waarin ik werk. Deze week zit ik in León, Nicaragua, waar ik een weekje met vakantie ben. Bedankt voor alle leuk reacties op mijn blog! Leuk om berichtjes uit NL te lezen. Tot later!
Je komt ze steeds weer tegen: loslopende varkentjes
Waar je ook bent, en hoe de omstandigheden ook zijn, naar school ga je in uniform
Het keukenraam van ons logeeradres in Tabila
En daar komt de kokosnoot! Altijd weer een lekker verse verrassing
Wat tennissen in de namiddag: heerlijk
´t is toch net Giethoorn?!
in de zgn. ´pipante´; op de voorgrond een fles met een monster van de batana-olie
zoals bijna alle activiteiten, vinden ook vergaderingen plaats in de open lucht
Je komt ze steeds weer tegen: loslopende varkentjes
Waar je ook bent, en hoe de omstandigheden ook zijn, naar school ga je in uniform
Het keukenraam van ons logeeradres in Tabila
En daar komt de kokosnoot! Altijd weer een lekker verse verrassing
Wat tennissen in de namiddag: heerlijk
´t is toch net Giethoorn?!
in de zgn. ´pipante´; op de voorgrond een fles met een monster van de batana-olie
zoals bijna alle activiteiten, vinden ook vergaderingen plaats in de open lucht
zaterdag, maart 17, 2007
de polder in
Intussen ben ik veel op pad. Vanuit Belén, een dorp aan een Caribisch kuststreepje van La Moskitia heb ik een klein onderzoekje gedaan naar het lopen van microcredieten, een (klein) project van MOPAWI in dat gebied. Er zijn nogal wat problemen met wanbetalers, maar ook mooie voorbeelden van goedlopende winkeltjes, zoals een parfumerie (in the middle of 'nowhere'!).
Momenteel ben ik in de 'Zona Laka', een gebied dichter bij Puerto Lempira. Als je het landschap bekijkt, waan je je soms net in de Biesbosch of in Giethoorn: enorme vlaktes, veel water en modder. Totdat je met de mensen probeert te praten: dat valt nog niet mee, want hier spreekt bijna iedereen alleen maar Miskitu. Gelukkig spreekt mijn collega zowel Spaans als Miskitu, maar ´t blijft af en toe lastig. Weer een motivatie om de taal te leren. 't Weekend ben ik thuis; ik ben zondag voor een bruiloft uitgenodigd.
Binnenkort heb ik een weekje vakantie, want de week voor Pasen, Semana Santa, is hier (in heel Latijns-Amerika) een enorm groot gebeuren, vergelijkbaar met kerst. Ik ga naar León, Nicaragua, met een vriendin uit Costa Rica.
Garifuna collega Derien in Belén
Miskitu-meisje in Belén
Dorpje Dakratara in Zona Laka
collega Yuma in de Hondurese polder
Momenteel ben ik in de 'Zona Laka', een gebied dichter bij Puerto Lempira. Als je het landschap bekijkt, waan je je soms net in de Biesbosch of in Giethoorn: enorme vlaktes, veel water en modder. Totdat je met de mensen probeert te praten: dat valt nog niet mee, want hier spreekt bijna iedereen alleen maar Miskitu. Gelukkig spreekt mijn collega zowel Spaans als Miskitu, maar ´t blijft af en toe lastig. Weer een motivatie om de taal te leren. 't Weekend ben ik thuis; ik ben zondag voor een bruiloft uitgenodigd.
Binnenkort heb ik een weekje vakantie, want de week voor Pasen, Semana Santa, is hier (in heel Latijns-Amerika) een enorm groot gebeuren, vergelijkbaar met kerst. Ik ga naar León, Nicaragua, met een vriendin uit Costa Rica.
Garifuna collega Derien in Belén
Miskitu-meisje in Belén
Dorpje Dakratara in Zona Laka
collega Yuma in de Hondurese polder
zaterdag, maart 03, 2007
´Ons terrein´, mijn huis
Bovenaan een foto van de vliegstrip, gezien vanaf mijn huis. Dan de ingang van het terreintje waar ik woon. Naast de ingang een typische ´pulpería´, zoals ze in Centraal-Amerika genoemd worden. Een winkeltje waar je van alles kunt kopen, behalve pulp. Altijd handig.
En dan m´n groene huis!
Abonneren op:
Posts (Atom)
