Gender en de boeren...

Langzaam maar zeker worden de contouren van Honduras, mijn werk en de context iets duidelijker. Ik heb twee NGO's bezocht, ASONOG en OCDIH, die qua beleving sterk op MOPAWI lijken, al werken ze in een andere regio. De opening van het kantoor van ASONOG op 20 oktober in Santa Rosa de Copán was een groot feest, waarbij een groot deel van de Hondurese ´NGO-wereld´ vertegenwoordigd was. Santa Rosa is een heerlijk provinciestadje, gezellig rustig na 3 weken Teguc!

Met de collega´s van OCDIH ben ik meegereisd naar Puerto Cortes om een workshop over gender bij te wonen. De theorie was bekend, maar de context heel anders.

´t Was leuk om met mensen uit de praktijk over de concepten te praten. Nog leuker werd het toen ik met de OCDIH afdeling uit de plaats Copan Ruínas mee terugreisde. Naast een heerlijk verblijf in een prachtig dorpje, kreeg ik de kans om een aantal lokale gemeenschappen te bezoeken, waar OCDIH projecten heeft.

Het is me nu duidelijk waarom veel Hondurese auto´s (zeker buiten de stad) 4-wiel aandrijving hebben. Ik heb veel respect voor de medewerkers van OCDIH, die soms ook stukken moeten lopen om de dorpen te bereiken. Er lopen verschillende projecten, bijvoorbeeld het verbouwen van ananas, mais en het aanleggen van vijvers. Ook helpt OCDIH bij het oprichten van ´Cajas Rurales´, een soort minibank, waarbij geleerd wordt hoe je kunt sparen en leningen kunt krijgen. ´t Is alles heel participatief van opzet, maar de genderverschillen zijn duidelijk: vrouwen hebben veel minder contant geld, zijn vaak verlegener en meer op de achtergrond tijdens bijeenkomsten.



In de provincie Copán wonen veel Maya´s. Al spreken ze vrijwel allemaal Spaans, en gaan ze niet gekleed in de traditionele kledij, in het dorp Copán Ruinas bevinden zich, inderdaad, Maya ruines, archeologisch gezien schijnbaar uniek. Natuurlijk heb ik ook daar even een kijkje genomen.

De komende week ga ik naar de provincie Olancho waar MOPAWI projecten ´stroombeheersingsprojecten´ heeft. Ja, ik ben ook benieuwd. Deze rondreizen zijn bedoeld om meer inzicht te krijgen in de Hondurese context, en natuurlijk de situatie omtrent gender. Als ik straks in La Mosquitia zit, zal het een stuk lastiger zijn om deze stukken van het land te bereizen...

Ook dit is Honduras!

even de tourist uithangen in La Tigra, een natuurgebied in Valle de Angeles, niet ver van Tegucigalpa



Een Nederlandse collega, die al jaren in Honduras woont en nu ook tijdelijk bij MOPAWI werkt, zij het in een ander gebied, nodigde me met nog een 'landgenoot' uit om te gaan wandelen in de bergen, compleet met Hollandse-boterhammen-picknick. 't Was heerlijk om een dagje weg te zijn uit de stad!

De afgelopen week heb ik m'n 'dossierstudie' verder uitgewerkt: inmiddels heb ik bijna alle voor mij interessante rapporten en verslagen die MOPAWI in de bieb heeft staan, redelijk doorgenomen. Daarnaast ben ik bij een aantal andere interessante NGO's en organisaties langsgeweest, zoals het Instituto Nacional de la Mujer om meer te weten te komen over NGO ervaringen met gender, vrouwenrechten en de Hondurese context van dat al.

De komende week hoop ik mijn observaties ook buiten Tegucigalpa uit te breiden: donderdag vertrek ik naar de provincie Copán, in Santa Rosa de Copán, ga ik naar de opening van een nieuw kantoor van ASONOG. Maandag en dinsdag ben ik in de kustplaats Puerto Cortes om een genderworkshop van de organisatie OCDIH bij te wonen. Terug in Santa Rosa wil ik nog wat projecten van deze beide organisaties bezoeken. 't Belooft een interessante tijd te worden, ik heb er zin in!

Het regent

op zondagmiddag in Tegucigalpa, dus tijd om weer eens een stukje te schrijven. Want verveeld heb ik me de afgelopen week niet, een ook de komende tijd belooft veel afwisseling!

MOPAWI blijkt een actieve organisatie, met enthousiast personeel. Zo enthousiast, dat er soms weinig tijd is om allerlei vragen van mij te beantwoorden, wat niet betekent dat er geen verwachtingen zijn van mijn inzet... Werkdagen beginnen om 8:30 en als ik tegen 6 uur wegga, zijn er altijd nog mensen op kantoor.

Vooralsnog ben ik de bibliotheek aan het doorspitten naar interessante informatie over La Mosquitia en gender. Naast veel lezen, ben ik ook druk doende met de eerste externe contacten: vrijdag ben ik bij het CDM geweest, een organisatie die zich bezig houdt met vrouwenrechten, morgen ga ik naar het Instituut voor Antropologie en Geschiedenis.

Mijn dagen in Tegucigalpa lijken inmiddels geteld; ik ga een aantal projectbezoeken doen in de provincies Copán en Olancho in de tweede helft van oktober, en mijn vertrek naar La Mosquitia is vastgesteld op 14 november. De advocaat die mijn verzoek tot verblijfsvergunning gaat indienen, schatte mijn kansen goed in, ook qua snelheid. Is alle moeite (en geld!) gestoken in voorbereidende papieren hopelijk toch niet voor niks...

Leids ontzet en Dia del Soldado...

vallen samen. Dit levert, na mijn eerste werkdag, mijn eerste vrije dag op. Het kantoor van MOPAWI was gisteren al half verlaten; er is een bijeenkomst in Puerto Lempira, waarvan iedereen eind deze week terugkomt. Vandaag wordt herdacht dat Francisco Morazan op 3 oktober 1792 werd geboren. Francisco Morazan was een Hondurese vrijheidsstrijder, die Centraal-Amerika wilde verenigen, 'samen vrij van de Spanjaarden'. Helaas vond zijn idee weinig weerklank: verraden door een Guatemalteec, vermoord door een Costa Ricaan zijn de El Salvadorezen er met zijn lijk vandoor gegaan. Honduras eert hem op vele manieren: een standbeeld, een universiteit, een provincie, verschillende straten, sportteams en natuurlijk een vrije dag. Tijd voor een wat groter rondje centrum.



Tegucigalpa is een stad gebouwd op een heuvelachtig gebied. Soms krijg je het idee alsof huizen en straten er overuit gestrooid zijn, zo smal en hoekig, dan weer kronkelend is de structuur.

Wandelend door het centrum valt me op dat de Chinese overname ook hier voortschrijdt: er zijn niet alleen talrijke Chinese restaurants, ook internetcafes, winkels-waar-je-van-alles-kunt-kopen en apotheken zijn vaak in Chinese handen; ik zag zelfs een 'supermercado Canton'. Soms waan ik me in een metropool: koffie-drinkend bij CafeMania, zittend op een strak vormgegeven kuipstoeltje, dan weer dringt de andere, schrijnender werkelijkheid door: een oude man in haveloze kleding die zijn hand ophoudt, een vrouw zonder schoenen zeulend met een grote zak groenten en bananen op haar rug, een zwaar beladen auto, die er toch al niet uit ziet of 'ie de overkant van de straat haalt...



Kathedraal aan het Parque Central

Een hot item ook hier is veiligheid. De krant meldt dagelijks incidenten, protesten tegen het veiligheidsbeleid maar ook nieuwe maatregelen: de regering belooft meer 'blauw (en groen) op straat'. En dat lijkt zichtbaar. Ik zie veel politie, bewakingspersoneel, militairen en anderszins geuniformden en bewapenden. Een marinier die ik in het hotel tegenkwam, vertelde het afgelopen jaar veel meer te zijn uitgezonden op 'beveiligingsmissies'. Ik ben benieuwd hoe lang dit financieel haalbaar blijft; ik las ook dat president Zelaya, die nu ongeveer een jaar zitting heeft, al een paar keer de wereld is rond gevlogen 'op dienstreis', met zijn uitgebreide gevolg. Ben benieuwd hoe het verder gaat...

ik ben er!

na de strenge controles waar je aan onderworpen bent, reizend via de VS, (vloeistoffen mogen niet in je handbagage, dus gooi maar weg je deoderant, shampoo, tandpasta... ze waren er zo op gefocust dat ze m'n zakmes, dat ook in m'n toilettas zat) hebben gemist) is het me gelukt Honduras binnen te komen.

Op vliegveld Toncontin werd ik uiterst hartelijk ontvangen door Don Osvaldo, de directeur van MOPAWI. Het hotel waar hij me naar toe bracht, (Granada II, voor de Honduras gangers) is simpel maar OK, temidden van een drukke winkelstraat.

Na de halve dag te hebben geslapen, heb ik zondag m'n eerste stadwandelingetje gemaakt, langs het onvermijdelijke Parque Central en over de altijd bedrijvige straten. Dat is mijn eerste indruk, veel bedrijvigheid en handel overal. Onveilig voelt het niet aan, 't is meer het 'als in elke grote stad uitkijken'. De mensen die ik heb gesproken (hotelmedewerkers, krantenverkopers, fruitstalletjeshouders etc.) komen aardig en behulpzaam over. Het alles lijkt bijna een verademing na alle waarschuwingen... al blijf ik natuurlijk voorzichtig; en mijn ritme moet ik nog vinden. Maar het voelt goed hier te zijn en te kunnen beginnen aan iets waar ik al zo lang mee bezig ben!