met z´n allen in de hangmat
de pasgezaaide paprika, pompoenen, en bloemen...
de sinaasappelboom
dinsdag, september 25, 2007
nog meer tuinfoto´s
lekker spelen
met z´n allen in de hangmat
de pasgezaaide paprika, pompoenen, en bloemen...
de sinaasappelboom
met z´n allen in de hangmat
de pasgezaaide paprika, pompoenen, en bloemen...
de sinaasappelboom
maandag, september 24, 2007
donderdag, september 06, 2007
Felix
Er ligt een baby in mijn bed te slapen. Een klein meisje hoest en zoekt haar moeder. In de kamer liggen nog wat lakens, in een zijkamertje slapen nog wat mensen. Samen hebben we de nacht doorgebracht, in afwachting van wat komen kon. Samen hebben we geslapen, gewaakt, gehoopt, gebeden. Terwijl ik pannenkoeken sta te bakken, beginnen een paar vrouwen fanatiek mijn huis schoon te maken. En dat is geen overbodige luxe, met de regen en wind zijn er bladeren naar binnen gewaaid, en met ruim 20 man over de vloer zijn er heel wat moddersporen op te ruimen.
Het is geen heldendaad of ‘goedheid’, je kunt gewoon niet anders. Maandagavond, toen het begon te waaien en te regenen, liepen er velen langs mijn huis: families, bepakt en bezakt met kleding en spullen van waarde, met kinderen en ouderen, op zoek naar een veiliger onderdak dan hun eigen houten huis. De lokale radiostations informeerden ons de hele dag over de naderende orkaan: de zwaarste categorie en wij zitten in de ‘rode’ zone. Neem alle nodige voorzorgsmaatregelen.
Maandagochtend op kantoor werd na overleg besloten alle waardevolle spullen te ontruimen. De zo prachtige locatie aan het meer heeft zo zijn nadelen… Computers, documenten, archieven alles werd ingepakt en ondergebracht in een ‘veilige’ hotelkamer. Rond lunchtijd was het kantoor zo goed als leeg en kreeg iedereen vrij om privé voorzorgsmaatregelen te treffen. Met de coördinator ging ik naar een aantal bijeenkomsten van het lokale ‘comité de emergencia’, waar we ons informeerden en MOPAWI in Tegucigalpa op de hoogte hielden.
Terug in mijn huis heb ik mijn tas gepakt voor een mogelijke evacuatie. Ziende op alle buren die daken en ramen vastspijkerden en met touwen vastbonden, besloot ook ik mijn (golfplaten) dak met touw te versterken. Na een aantal vergeefse pogingen kon ik ergens het allerlaatste stuk touw krijgen. Touw, kaarsen, spijkers, etenswaren, het is overal nagenoeg uitverkocht. Winkels spijkeren hun ramen dicht. Ik overleg met de huisbaas, die ook druk is in zijn eigen woning, en we besluiten dat het vastbinden van het dak voldoende is. Het huis is van cement en de ramen kan ik goed sluiten.
Intussen worden er mensen uit de meest risicovolle dorpen geëvacueerd. Scholen en kerken bieden onderdak. Ook mensen die in Puerto Lempira wonen, maar een eenvoudig houten huis op palen hebben, zoeken onderdak, zoals de mensen die naar mijn huis kwamen. Weer wordt het grote verschil duidelijk: een vrouw zocht in mijn keuken verwoed naar ‘de emmer met water’. Een ander vroeg me waar ze water kon halen voor de wc. Maar in mijn huis komt er gewoon water uit de kraan en ik heb een wc die je door kunt trekken… (ik heb een put en een elektrische pomp achter mijn huis die een grote tank vult; en dat was op tijd gelukt).
Maandag was een hectische dag, maar lang genoeg om voorbereidingen te treffen. De nacht was onzeker, maar uiteindelijk viel alles mee. Rond 11 uur dinsdagochtend kreeg ik van een collega te horen dat er geen direct gevaar meer was voor Puerto Lempira. God zij dank kon iedereen terugkeren naar zijn eigen huis. Een paar oude huizen zijn ingestort, er zijn wat bomen omgewaaid, de schade is beperkt.
Het is nog afwachten wat de schade in de omliggende gebieden is, in Villeda Morales, een gebied wat ik vrij goed ken, zijn 69 huizen weggevaagd, maar hier is nog niet bekend in welke dorpen. Hier hebben we het geluk gehad dat de orkaan afweek van de ‘verwachte route’. Hierdoor is de Nicaraguaanse Moskitia zwaarder getroffen. Collega’s en vrienden met familie in of nabij Nicaragua wachten op nieuws; de communicatie is beperkt. Maar hier in Puerto Lempira zijn we enorm dankbaar dat alles goed is afgelopen, en dat veel maatregelen ‘overbodig’ zijn gebleken. Gisteren hebben we het kantoor weer ingeruimd en zo langzaam maar zeker begint het ‘gewone’ leven weer.
Het is geen heldendaad of ‘goedheid’, je kunt gewoon niet anders. Maandagavond, toen het begon te waaien en te regenen, liepen er velen langs mijn huis: families, bepakt en bezakt met kleding en spullen van waarde, met kinderen en ouderen, op zoek naar een veiliger onderdak dan hun eigen houten huis. De lokale radiostations informeerden ons de hele dag over de naderende orkaan: de zwaarste categorie en wij zitten in de ‘rode’ zone. Neem alle nodige voorzorgsmaatregelen.
Maandagochtend op kantoor werd na overleg besloten alle waardevolle spullen te ontruimen. De zo prachtige locatie aan het meer heeft zo zijn nadelen… Computers, documenten, archieven alles werd ingepakt en ondergebracht in een ‘veilige’ hotelkamer. Rond lunchtijd was het kantoor zo goed als leeg en kreeg iedereen vrij om privé voorzorgsmaatregelen te treffen. Met de coördinator ging ik naar een aantal bijeenkomsten van het lokale ‘comité de emergencia’, waar we ons informeerden en MOPAWI in Tegucigalpa op de hoogte hielden.
Terug in mijn huis heb ik mijn tas gepakt voor een mogelijke evacuatie. Ziende op alle buren die daken en ramen vastspijkerden en met touwen vastbonden, besloot ook ik mijn (golfplaten) dak met touw te versterken. Na een aantal vergeefse pogingen kon ik ergens het allerlaatste stuk touw krijgen. Touw, kaarsen, spijkers, etenswaren, het is overal nagenoeg uitverkocht. Winkels spijkeren hun ramen dicht. Ik overleg met de huisbaas, die ook druk is in zijn eigen woning, en we besluiten dat het vastbinden van het dak voldoende is. Het huis is van cement en de ramen kan ik goed sluiten.
Intussen worden er mensen uit de meest risicovolle dorpen geëvacueerd. Scholen en kerken bieden onderdak. Ook mensen die in Puerto Lempira wonen, maar een eenvoudig houten huis op palen hebben, zoeken onderdak, zoals de mensen die naar mijn huis kwamen. Weer wordt het grote verschil duidelijk: een vrouw zocht in mijn keuken verwoed naar ‘de emmer met water’. Een ander vroeg me waar ze water kon halen voor de wc. Maar in mijn huis komt er gewoon water uit de kraan en ik heb een wc die je door kunt trekken… (ik heb een put en een elektrische pomp achter mijn huis die een grote tank vult; en dat was op tijd gelukt).
Maandag was een hectische dag, maar lang genoeg om voorbereidingen te treffen. De nacht was onzeker, maar uiteindelijk viel alles mee. Rond 11 uur dinsdagochtend kreeg ik van een collega te horen dat er geen direct gevaar meer was voor Puerto Lempira. God zij dank kon iedereen terugkeren naar zijn eigen huis. Een paar oude huizen zijn ingestort, er zijn wat bomen omgewaaid, de schade is beperkt.
Het is nog afwachten wat de schade in de omliggende gebieden is, in Villeda Morales, een gebied wat ik vrij goed ken, zijn 69 huizen weggevaagd, maar hier is nog niet bekend in welke dorpen. Hier hebben we het geluk gehad dat de orkaan afweek van de ‘verwachte route’. Hierdoor is de Nicaraguaanse Moskitia zwaarder getroffen. Collega’s en vrienden met familie in of nabij Nicaragua wachten op nieuws; de communicatie is beperkt. Maar hier in Puerto Lempira zijn we enorm dankbaar dat alles goed is afgelopen, en dat veel maatregelen ‘overbodig’ zijn gebleken. Gisteren hebben we het kantoor weer ingeruimd en zo langzaam maar zeker begint het ‘gewone’ leven weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
