Afscheid

“Al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw; al waren zij rood als karmozijn, zij zullen worden als witte wol.”
Jesaja 1:18


In diepe droefheid geven wij kennis dat na een periode van ziek-zijn en hopen, de HEERE heeft thuisgehaald onze lieve, zorgzame man en heit


Pieter L. de Boer

predikant van de Hervormde gemeente te Nieuwendijk NB


31 jaar lief en leed, 30 jaar heit
man vol energie, vader vol plannen
altijd liefdevol
afscheid in vol verlangen naar Hem


* Nijmegen, 28 augustus 1946 † Nieuwendijk, 20 december 2006

Nieuwendijk: A. de Boer-Reitsma

Delft / Apeldoorn: Ludolf en Saloewa

Honduras: Anja

Amersfoort: Titia

Gelegenheid tot condoleren op D.V. zaterdag 23 december a.s. om 10:00 uur in de Hervormde kerk te Nieuwendijk (NB). Aansluitend zal de afscheidsdienst plaatsvinden om 11:00 uur in de kerk. De begrafenis vindt plaats rond 13:00 uur op begraafplaats “Onderlinge Hulp” aan de Zandsteeg te Nieuwendijk.


Liever geen bezoek aan huis.




Prinses Julianaweg 13, 4255 HB Nieuwendijk (NB)

Raar

't Is hier in Nieuwendijk (NB) redelijk rustig, de situatie is min of meer stabiel. Langzaam maar zeker zien we m'n vader krachten inleveren, maar op dit moment gaat het niet meer zo snel als een paar weken geleden. Het blijft een rare situatie, en al ben ik nu 2 weken hier, echt wennen doet het nog niet.

Naast natuurlijk het idee dat mijn vader niet meer beter wordt, is het ook raar om permanent bij je ouders in huis te wonen.... Na 10 jaar 'op eigen benen', 7 weken Honduras, help ik ineens m'n moeder het huishouden runnen, m'n vader verzorgen en is hun huis in een dorp dat ik niet ken mijn uitvalsbasis.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, het meeleven doet erg goed!

Slecht nieuws

De afgelopen week is een rare week geworden. Voor het eerst ging ik met collega´s van MOPAWI mee om echt aan de slag te gaan in een paar gemeenschappen in het stroomgebied Capapan. Mijn werk leek echt te beginnen.

Helaas ben ik genoodzaakt met spoed naar Nederland te reizen wegens familie-omstandigheden. De situatie van mijn vader, die al ziek was (aanvankelijk niet direct levensbedreigend) is vrij plotseling erg verslechterd. Artsen kunnen weinig meer voor hem doen, en we weten niet hoeveel tijd nog rest.

Morgen hoop ik in Nederland aan te komen; hoe en wanneer weer verder in Honduras is voorlopig nog onduidelijk.

Het veld in!

Eindelijk is het zover: ik ga de praktijk van MOPAWI bekijken! De afgelopen week heb ik een voorproefje in Olancho gehad. Deze provincie hoort van origine bij La Mosquitia, maar door interne migratie is er enorm veel bos gekapt verschuift de ‘landbouwgrens’ met het tropisch woud. Sinds eind jaren 70 hebben boeren zich hier gevestigd, en is veel grond verbrand (Slash And Burn)



Het stroomgebied Capapan (ten oosten van Catacamas) is zo gevoelig geworden voor overstromingen. MOPAWI probeert dit tegen te gaan door een project van agroforestry, een combinatie van verantwoorde landbouw en het aanplanten van bomen die de grond vruchtbaar maken en verstevigen. Het stoppen van houtkap is een gevoelig thema...


Boer Cristóbal en medewerker Pedro van MOPAWI temidden van ´guama´, een snelgroeiende boom die de grond vruchtbaar maakt en tegelijkertijd brandhout oplevert.

Voor een deel wordt de dienst uitgemaakt door rijke boeren, soms met steun van familieleden die naar de VS verhuisd zijn, maar er zijn gelukkig ook boeren betrokken bij de bescherming van de natuurlijke hulpbronnen, met hulp van MOPAWI. 't Was een geweldige energyboost om deze boeren te ontmoeten! Capapan is een ruig gebied, met weinig (met de auto) toegankelijke wegen, uren lopen, soms wadend door beekjes: een droom voor elke antropoloog ;)

Ik ga dus weer terug, om wat meer tijd door te brengen in een paar dorpen, en zo ook wat meer inzicht te krijgen in de verhoudingen. Mogelijk ben ik de komende weken digitaal wat minder actief, maar afwisseling genoeg: via Catacamas hoop ik in Wampusirpe te belanden, mogelijk nog naar Plaplaya te reizen en zo ergens begin december in Puerto Lempira me te installeren...

Gender en de boeren...

Langzaam maar zeker worden de contouren van Honduras, mijn werk en de context iets duidelijker. Ik heb twee NGO's bezocht, ASONOG en OCDIH, die qua beleving sterk op MOPAWI lijken, al werken ze in een andere regio. De opening van het kantoor van ASONOG op 20 oktober in Santa Rosa de Copán was een groot feest, waarbij een groot deel van de Hondurese ´NGO-wereld´ vertegenwoordigd was. Santa Rosa is een heerlijk provinciestadje, gezellig rustig na 3 weken Teguc!

Met de collega´s van OCDIH ben ik meegereisd naar Puerto Cortes om een workshop over gender bij te wonen. De theorie was bekend, maar de context heel anders.

´t Was leuk om met mensen uit de praktijk over de concepten te praten. Nog leuker werd het toen ik met de OCDIH afdeling uit de plaats Copan Ruínas mee terugreisde. Naast een heerlijk verblijf in een prachtig dorpje, kreeg ik de kans om een aantal lokale gemeenschappen te bezoeken, waar OCDIH projecten heeft.

Het is me nu duidelijk waarom veel Hondurese auto´s (zeker buiten de stad) 4-wiel aandrijving hebben. Ik heb veel respect voor de medewerkers van OCDIH, die soms ook stukken moeten lopen om de dorpen te bereiken. Er lopen verschillende projecten, bijvoorbeeld het verbouwen van ananas, mais en het aanleggen van vijvers. Ook helpt OCDIH bij het oprichten van ´Cajas Rurales´, een soort minibank, waarbij geleerd wordt hoe je kunt sparen en leningen kunt krijgen. ´t Is alles heel participatief van opzet, maar de genderverschillen zijn duidelijk: vrouwen hebben veel minder contant geld, zijn vaak verlegener en meer op de achtergrond tijdens bijeenkomsten.



In de provincie Copán wonen veel Maya´s. Al spreken ze vrijwel allemaal Spaans, en gaan ze niet gekleed in de traditionele kledij, in het dorp Copán Ruinas bevinden zich, inderdaad, Maya ruines, archeologisch gezien schijnbaar uniek. Natuurlijk heb ik ook daar even een kijkje genomen.

De komende week ga ik naar de provincie Olancho waar MOPAWI projecten ´stroombeheersingsprojecten´ heeft. Ja, ik ben ook benieuwd. Deze rondreizen zijn bedoeld om meer inzicht te krijgen in de Hondurese context, en natuurlijk de situatie omtrent gender. Als ik straks in La Mosquitia zit, zal het een stuk lastiger zijn om deze stukken van het land te bereizen...

Ook dit is Honduras!

even de tourist uithangen in La Tigra, een natuurgebied in Valle de Angeles, niet ver van Tegucigalpa



Een Nederlandse collega, die al jaren in Honduras woont en nu ook tijdelijk bij MOPAWI werkt, zij het in een ander gebied, nodigde me met nog een 'landgenoot' uit om te gaan wandelen in de bergen, compleet met Hollandse-boterhammen-picknick. 't Was heerlijk om een dagje weg te zijn uit de stad!

De afgelopen week heb ik m'n 'dossierstudie' verder uitgewerkt: inmiddels heb ik bijna alle voor mij interessante rapporten en verslagen die MOPAWI in de bieb heeft staan, redelijk doorgenomen. Daarnaast ben ik bij een aantal andere interessante NGO's en organisaties langsgeweest, zoals het Instituto Nacional de la Mujer om meer te weten te komen over NGO ervaringen met gender, vrouwenrechten en de Hondurese context van dat al.

De komende week hoop ik mijn observaties ook buiten Tegucigalpa uit te breiden: donderdag vertrek ik naar de provincie Copán, in Santa Rosa de Copán, ga ik naar de opening van een nieuw kantoor van ASONOG. Maandag en dinsdag ben ik in de kustplaats Puerto Cortes om een genderworkshop van de organisatie OCDIH bij te wonen. Terug in Santa Rosa wil ik nog wat projecten van deze beide organisaties bezoeken. 't Belooft een interessante tijd te worden, ik heb er zin in!

Het regent

op zondagmiddag in Tegucigalpa, dus tijd om weer eens een stukje te schrijven. Want verveeld heb ik me de afgelopen week niet, een ook de komende tijd belooft veel afwisseling!

MOPAWI blijkt een actieve organisatie, met enthousiast personeel. Zo enthousiast, dat er soms weinig tijd is om allerlei vragen van mij te beantwoorden, wat niet betekent dat er geen verwachtingen zijn van mijn inzet... Werkdagen beginnen om 8:30 en als ik tegen 6 uur wegga, zijn er altijd nog mensen op kantoor.

Vooralsnog ben ik de bibliotheek aan het doorspitten naar interessante informatie over La Mosquitia en gender. Naast veel lezen, ben ik ook druk doende met de eerste externe contacten: vrijdag ben ik bij het CDM geweest, een organisatie die zich bezig houdt met vrouwenrechten, morgen ga ik naar het Instituut voor Antropologie en Geschiedenis.

Mijn dagen in Tegucigalpa lijken inmiddels geteld; ik ga een aantal projectbezoeken doen in de provincies Copán en Olancho in de tweede helft van oktober, en mijn vertrek naar La Mosquitia is vastgesteld op 14 november. De advocaat die mijn verzoek tot verblijfsvergunning gaat indienen, schatte mijn kansen goed in, ook qua snelheid. Is alle moeite (en geld!) gestoken in voorbereidende papieren hopelijk toch niet voor niks...

Leids ontzet en Dia del Soldado...

vallen samen. Dit levert, na mijn eerste werkdag, mijn eerste vrije dag op. Het kantoor van MOPAWI was gisteren al half verlaten; er is een bijeenkomst in Puerto Lempira, waarvan iedereen eind deze week terugkomt. Vandaag wordt herdacht dat Francisco Morazan op 3 oktober 1792 werd geboren. Francisco Morazan was een Hondurese vrijheidsstrijder, die Centraal-Amerika wilde verenigen, 'samen vrij van de Spanjaarden'. Helaas vond zijn idee weinig weerklank: verraden door een Guatemalteec, vermoord door een Costa Ricaan zijn de El Salvadorezen er met zijn lijk vandoor gegaan. Honduras eert hem op vele manieren: een standbeeld, een universiteit, een provincie, verschillende straten, sportteams en natuurlijk een vrije dag. Tijd voor een wat groter rondje centrum.



Tegucigalpa is een stad gebouwd op een heuvelachtig gebied. Soms krijg je het idee alsof huizen en straten er overuit gestrooid zijn, zo smal en hoekig, dan weer kronkelend is de structuur.

Wandelend door het centrum valt me op dat de Chinese overname ook hier voortschrijdt: er zijn niet alleen talrijke Chinese restaurants, ook internetcafes, winkels-waar-je-van-alles-kunt-kopen en apotheken zijn vaak in Chinese handen; ik zag zelfs een 'supermercado Canton'. Soms waan ik me in een metropool: koffie-drinkend bij CafeMania, zittend op een strak vormgegeven kuipstoeltje, dan weer dringt de andere, schrijnender werkelijkheid door: een oude man in haveloze kleding die zijn hand ophoudt, een vrouw zonder schoenen zeulend met een grote zak groenten en bananen op haar rug, een zwaar beladen auto, die er toch al niet uit ziet of 'ie de overkant van de straat haalt...



Kathedraal aan het Parque Central

Een hot item ook hier is veiligheid. De krant meldt dagelijks incidenten, protesten tegen het veiligheidsbeleid maar ook nieuwe maatregelen: de regering belooft meer 'blauw (en groen) op straat'. En dat lijkt zichtbaar. Ik zie veel politie, bewakingspersoneel, militairen en anderszins geuniformden en bewapenden. Een marinier die ik in het hotel tegenkwam, vertelde het afgelopen jaar veel meer te zijn uitgezonden op 'beveiligingsmissies'. Ik ben benieuwd hoe lang dit financieel haalbaar blijft; ik las ook dat president Zelaya, die nu ongeveer een jaar zitting heeft, al een paar keer de wereld is rond gevlogen 'op dienstreis', met zijn uitgebreide gevolg. Ben benieuwd hoe het verder gaat...

ik ben er!

na de strenge controles waar je aan onderworpen bent, reizend via de VS, (vloeistoffen mogen niet in je handbagage, dus gooi maar weg je deoderant, shampoo, tandpasta... ze waren er zo op gefocust dat ze m'n zakmes, dat ook in m'n toilettas zat) hebben gemist) is het me gelukt Honduras binnen te komen.

Op vliegveld Toncontin werd ik uiterst hartelijk ontvangen door Don Osvaldo, de directeur van MOPAWI. Het hotel waar hij me naar toe bracht, (Granada II, voor de Honduras gangers) is simpel maar OK, temidden van een drukke winkelstraat.

Na de halve dag te hebben geslapen, heb ik zondag m'n eerste stadwandelingetje gemaakt, langs het onvermijdelijke Parque Central en over de altijd bedrijvige straten. Dat is mijn eerste indruk, veel bedrijvigheid en handel overal. Onveilig voelt het niet aan, 't is meer het 'als in elke grote stad uitkijken'. De mensen die ik heb gesproken (hotelmedewerkers, krantenverkopers, fruitstalletjeshouders etc.) komen aardig en behulpzaam over. Het alles lijkt bijna een verademing na alle waarschuwingen... al blijf ik natuurlijk voorzichtig; en mijn ritme moet ik nog vinden. Maar het voelt goed hier te zijn en te kunnen beginnen aan iets waar ik al zo lang mee bezig ben!

M'n huis uit!

Het grote verhuizen is begonnen, de kringloop met een bezoek vereerd en de buren blij gemaakt. Langzaam maar zeker neemt mijn vertrek contouren aan. Zelfs de rechtbank en de consul van Honduras hebben hun handtekening ter goedkeuring gegeven. Woensdag worden de spullen die ik ga verschepen, opgehaald, en vrijdag is het echt zo ver: ik ga vliegen, eerst naar Houston en een nachtje later naar Tegucigalpa

Video veiligheidstraining

een paar dagen rondstruinen in de bossen bij Soesterberg: het einde van alle trainingen in groepsverband. Klik op Video veiligheidstraining voor een impressie van onze veiligheidstrainingen.

Nu ben ik nog lekker een paar weekjes in Den Haag, de laatste dingen regelen en doen voor mijn vertrek op 29 september a.s.

Weer wat geleerd...

Voor ik het veld in ga, volg ik een aantal voorbereidende cursussen in Utrecht bij het HKI. Met een groep van zo'n 20 'ontwikkelingswerkers in spé' (allemaal leuke mensen!) deed ik een Acculturatiecursus van 3 weken. Door praktische oefeningen, vragen en discussie dachten we na over het leven en werken in een ander land. Een programma vol interessante (antropologische) onderwerpen, zoals: interculturele communicatie, religie en ontwikkeling, globalisering etc.

Hierna volgde een cursus Capaciteitsopbouw. Vier dagen lang hielden we ons bezig met handige termen en nuttige modellen om straks zo effectief mogelijk te kunnen werken. Volgende week krijg ik nog les in lesgeven en een veiligheidstraining in Soesterberg. Tussendoor spijker ik m'n Spaans bij en regel ik nog wat (brood)nodige documenten en afspraken als verhuizing.

Van huis en huur...

Voor mijn vertrek naar Honduras reis ik eerst nog wat door Nederland. Net terug van de camping in Friesland, heb ik deze week weer heel wat zakelijke dingen gedaan, zoals het opzeggen van de huur en het uitschrijven bij de gemeente. En ik heb de laatste inentingen van het Rotterdamse Havenziekenhuis inmiddels binnen.

Intussen heb ik af en toe Spaanse les in Utrecht. Vanaf 7 augustus ben ik dagelijks in Utrecht; de eerste cursus bij het Hendrik Kraemer Instituut gaat dan beginnen...