Wat fietsendiefstal betreft, is Puerto Lempira net Amsterdam. Je kunt je tweewieler het best ergens aan vast ketenen of binnen zetten, wil je niet dat ´ie ongevraagd meegenomen wordt. En als je ´m ´s nachts geketend buiten laat staan op een rustig plekje, kan het ook goed zijn dat ´ie alsnog verdwijnt. Mijn eerste fiets hier verdween binnen een jaar, gewoon gepikt uit de tuin, waar hij op slot stond, vast aan een boom…
Toen binnen een jaar daarna mijn tweede fiets ook verdween, besloot ik de lokale fietsenverkopers niet te blijven sponsoren, maar het anders aan te pakken. Want qua omvang en inwonertal is Puerto Lempira echt geen Amsterdam. Dus loofde ik een beloning uit voor de vinder, ging twee weken lang lopend naar kantoor, en werd toen getipt door iemand die mijn fiets had gezien. Op nog geen halve straat afstand van mijn toenmalige kantoor trof ik ´m aan, in de tuin van notabene een bekende! Hij had ´m zelfs niet geverfd. Alleen het zadel stond wat lager. Uiteraard was mijn bekende geen dief, maar had hij de fiets ´eerlijk´ gekocht. Op aanraden van velen had ik de aankoopbon met serienummer op mijn naam bewaard, en kon ik dus uiteindelijk op de fiets naar huis.
Weer een jaar later verdween mijn fiets ´s morgens vroeg, weer uit de tuin (goed, een ezel…). Maar mijn buren hadden iemand met een fiets zien slepen, díe kant op! Ik erachter aan, en ja hoor, aan de overkant van de straat ligt mijn fiets, met slot en al in de berm. Ik vraag aan de mensen die erbij staan te kijken hoe die daar terecht gekomen is, en een meisje vertelt me dat ´haar moeder zei dat het haar fiets was´. Maar ze hadden geen sleutel van het slot. Ik wel, dus ik kon er weer op de fiets van door.
Onlangs bleef ik wat langer op kantoor, en het was al donker toen ik op de fiets naar huis wilde stappen. Geen fiets! Aines, mijn grote vriendin van de aanlandige ´pulpería´ weet me te vertellen dat ze iemand heeft zien slepen met een fiets, maar omdat het donker was, was het haar niet opgevallen dat het mijn fiets was. Maar ze denkt te weten wie de dief is… Diezelfde avond nog gaan we op onderzoek uit, zonder resultaat. Wel vertelt Aines in de hele buurt dat mijn fiets is gestolen, en dat ik heel verdrietig ben, maar dat er een beloning wordt uitgeloofd voor de eerlijke vinder (en stiekem noemt ze ook de verdachte erbij). Ik bel een bekende bij het lokale radiostation en het signalement van mijn fiets, inclusief de beloning voor de eerlijke vinder wordt omgeroepen. De volgende dag doe ik aangifte en de politie verzekert me dat ze mijn fiets zullen vinden. Goed. Al mijn vrienden en bekenden zijn inmiddels ook op de hoogte, en zo af en toe krijg ik de melding: ´ik heb je fiets gezien!´ Na een paar vergeefse zoekacties, ruim een maand verder, begin ik de hoop te verliezen. Tot op een zaterdagochtend –ik ben per toeval op kantoor- de fietsenmaker komt aangerend: ´Je fiets staat bij ons. Heb je de bon? Ik weet zeker dat het jouw fiets is.´ Erop af, en een lekke band blijkt de nieuwe eigenaar te hebben verraden…
