Mel

Je zou zeggen dat ´ie ´t erom doet: was ik net van plan om weer eens naar Tegucigalpa te reizen, komt Mel ineens terug… zijn alle vliegvelden afgesloten, is er een uitgaansverbod van kracht (de hele dag) en zijn we weer terug bij af (al waren we daar eigenlijk al sinds 28 juni). De spanning wordt weer voelbaar, de interim-regering blijft ontkennen dat er problemen zijn, het verzet meldt de eerste doden en gewonden, en dat alles beheerst het gesprek van de dag, kortom volop politieke crisis.

Voorlopig blijf ik dus maar in Puerto Lempira; hier is het rustig en je merkt niet zoveel van de onrust. De meeste winkels zijn dicht, scholen en kantoren gesloten, en het verzet dat zich wilde organiseren, is door de politie tot de orde geroepen, maar kon desalnietemin toch een protestmars houden. De mailstroom van allerlei activisten is weer op volle gang, dus ik blijf goed op de hoogte… zou je denken, al weet ik soms echt niet meer wat ik nu wel en niet moet geloven; in de afgelopen maanden is Honduras behoorlijk gepolariseerd door de crisis, en er lijken maar weinig mensen met een enigszins objectieve blik de feiten te kunnen weergeven.

´k Heb nog wat achterstallige correspondentie en administratie, maar verder was ik eigenlijk wel klaar voor een nieuwe trainingsweek in Tegucigalpa en daarna een aantal veldtrips… En wachten er nog een aantal bijeenkomsten met verschillende organisaties, die nu met het uitgaansverbod niet publiekelijk naar buiten treden. Zo af en toe ga ik naar kantoor en doe wat kleine werkzaamheden, maar verder… probeer ik me niet te vervelen. ´k Heb nog een vertalingsklus voor MOPAWI liggen (altijd leuk), kijk spontaan TV-programma´s waar ik normaal nooit de tijd voor heb (en sinds een verbetering in de kabel service, heb ik gelukkig iets meer dan alleen de Hondurese zenders die vrijwel allemaal dezelfde propaganda blijven spuien), en ben in een dikke pil van Irving begonnen. Afwachten maar weer.

Aan de slag

Tja, alles went, ook als je regering niet wordt erkend… De ´rust´ is min of meer weer gekeerd in Honduras, al blijven er geluiden over een mogelijke terugkeer van Mel, de stakingen met name in het onderwijs (maar die waren toch al ´normaal´) hebben een min of meer vaste vorm aangenomen (het is nu 3 dagen werken, en 2 dagen staken). Het verzet blijft actief, maar het gewone leven gaat weer door.

Zo kon ik eindelijk begin Augustus naar Tegucigalpa voor mijn inwerkperiode en eerste trainingen, een intensieve 1,5 week vol informatie… Inmiddels heb ik iets meer duidelijk wat de bedoeling is, en ben dus ook actief aan de slag. De bedoeling van het programma is, naast het versterken en ontwikkelen van cultureel beleid (momenteel erg lastig omdat de VN de huidige regering niet erkent), het bevorderen en versterken van lokale artistieke en culturele talenten en activiteiten. Dus doe ik allemaal bezoekjes aan kunstenaars, zangers, houtsnijders en andere creatievelingen. Erg interessant, ik kom steeds weer tot verrassende ontdekkingen (hoedjes van dennenaalden, creatieve gevangenen, gehandicapte duikers die van gerecycled papier sierraden maken etcetera) en ontmoet interessante mensen.

Daarnaast proberen we de lokale jaarmarkt te helpen met creatieve ideeën om het niet alleen een drankfestijn te laten zijn, wat nu meestal het geval is. En aan mij de taak een lokaal netwerk van culturele vrijwilligers te vormen, met passie voor creativiteit en cultuur. Kortom, genoeg te doen dus, vervelen doe ik me al lang niet meer!