Als je naar Amsterdam vliegt, landt je op luchthaven Schiphol. Als je naar Tegucigalpa vliegt, op aeropuerto Toncontín. Vlieg je naar Puerto Lempira, dan landt je gewoon midden in Puerto Lempira. Geen luchthaven met een indrukwekkende of historische naam, gewoon een van zand en grind aangelegde landingsbaan. Naast de haven aan het meer van Caratasca, is dit Puerto Lempira´s belangrijkste toegangspoort. Vanuit Honduras bestaat er geen weg over land; vanaf de Nicaraguaanse grens gaat loopt er een dag-lange zandweg-grindweg-hobbelweg naar Puerto Lempira.
De landingsbaan is ik schat zo´n 1500 meter lang, en er zijn in de loop der jaren verwoede pogingen gedaan om er een gesloten omheining omheen te zetten. Grotendeels is dat gelukt, vooral aan het eind, en aan de voorkant is het niet nodig, want anders kom je de baan niet op en kun je dus ook niet in het vliegtuig stappen. Die 1500 meter zijn er echter een heleboel, en echt teveel om heen en weer te lopen voor de mensen die aan de andere kant van de baan wonen of gewoon ´halverwege´ willen oversteken. Want Puerto Lempira is sterk gegroeid en heeft bijna net zoveel huizen aan weerskanten van de vliegstrip, die naar verluid ooit buiten de bebouwde kom lag. Ook belangrijke instanties zoals de politie en de rechtbank liggen ´aan de overkant van de landingsbaan´, vanuit het centrum gezien. Aan beide kanten zitten er dus allemaal gaten in de omheining, de één kleiner dan de ander, maar soms zelfs groot genoeg om een pick-up door te laten. Want ja, ook verhuizen moet kunnen via de kortste weg. Aangezien de straten geen namen of nummers hebben, is de adresomschrijving barrio aeropuerto eigenlijk altijd van toepassing. Klopt altijd, of in elk geval min of meer.
Wie denkt dat hierdoor een gevaarlijke situatie is ontstaan, kan gerust zijn, dat valt reuze mee. Zie je de vliegtuigen niet aankomen, dan hoor je ze toch echt wel als ze zo dichtbij zijn, en anders schudt het stof dat ze doen opwaaien je wel wakker, zo is kennelijk de redenering van de autoriteiten, want de situatie is in de bijna vier jaar dat ik hier zit, niet veranderd. Bijna elke dag landen er wel twee of drie toestellen met een capaciteit van 15-20 personen, vanuit La Ceiba of Tegucigalpa. Daarnaast zijn er nog een paar kleine lokale vliegtuigjes, die ongeveer (afhankelijk van de omvang) vijf passagiers kunnen vervoeren. Die vliegen niet op schema, maar gewoon als ze ´vol´ zijn.
De vliegtuigen uit La Ceiba of Tegucigalpa vertrekken altijd weer op dezelfde dag, want er is alleen een hangar voor de kleine vliegtuigjes. De hangar ligt helemaal aan het begin van de vliegstrip, aan de overkant van de weg. Zo kan het dus gebeuren dat je op de fiets je weg kruist met een vliegtuigje dat de straat oversteekt. Goed, dat heeft dan al zo´n vaart niet meer, en de piloot kan altijd het raampje nog open gooien om je verbaal te waarschuwen, zoals nogal eens gebeurt.
Terug naar de vliegstrip. Voor het landen en opstijgen van wordt ´ie eigenlijk alleen ´s ochtends gebruikt; afgezien van de lokale vluchten zijn middagvluchten een zeldzaamheid. ´s Morgens vóór dag en dauw, of juist in de namiddag wordt de vliegstrip gebruikt om te hardlopen, door bijvoorbeeld de militairen van het Quinto Batallón en een aantal sportievelingen uit Puerto Lempira. ´t Is een aardige afstand om je vorderingen te kunnen meten, het zand en grind en een lichte helling, afgewisseld met wat groen maken het goed loopbaar en verdwalen is onmogelijk. Jawel, ik ben sinds kort ook weer begonnen.
