In Puerto Lempira huur ik een appartamentje in een heus complex. Een lange rij van zo´n tien kleine huisjes, aan elkaar vast gebouwd, met links een apart deel met twee verdiepingen met kamerverhuur. Ervoor ligt een grote oprijlaan en een tuin met mango´s en platanen, voor de binnenplaats begint. Aan de rechterkant staat het imposante huis van de eigenaar en zijn familie, op heel hoge palen, waartussen hij in de afgelopen jaren ook kamers heeft gebouwd. De eigenaar heet Oscar. Zo heten zijn vader en zijn zoon ook. Alle drie wonen ze op hetzelfde terrein, en alle drie doen ze op hun manier iets aan het onderhoud van de appartamenten, oftewel het familiebedrijf.
Oscar de zoon is een lange, stevige jongen van veertien die, naast natuurlijk zijn middelbare schoolopleiding, volledig meedraait in het familiebedrijf. Zo doet hij boodschappen op de motor, brengt zijn moeder weg met de auto en zag ik hem zelfs onlangs met de vrachtwagen spullen halen. Als jongste van de Oscars, wordt hij steevast ´Oscarito´ genoemd, wat eigenlijk ´kleine Oscar´ betekent. Oscarito heeft een handeltje in drinkwater en butaangas: de grote 20-literflessen met gefilterd water kun je bij hem kopen, evenals de gasflessen voor je fornuis. Erg handig dat dat allemaal op eigen terrein kan.
Oscar de eigenaar is ook groot en stevig, en een echte ´don´, een respectvolle titel die verleend wordt aan vrijwel iedereen met voldoende levensjaren of status. Met zijn indrukwekkende huis- en kamerverhuur heeft Oscar de nodige status bereikt, en geniet hij dus van deze welverdiende titel. Echter, omdat ook hij ´zoon van´ is, wordt het bij hem dus ´Don Oscarito´. Oscar de patriarch, die qua lengte en postuur niet onderdoet voor zijn zoon en kleinzoon, is met recht de enige echte ´Don Oscar´.
Toen ik hier vorig jaar kwam wonen, hielpen alledrie de Oscars me verhuizen en installeren. Vond ik het eerst verwarrend om te weten wie nou eigenlijk Don Oscar was, zij vonden mijn naam erg verwarrend. Bovendien konden ze me professioneel niet echt plaatsen, en aangezien je als dokter hier steevast met ´Doctor´, en als leraar met ´Profesor´ wordt aangesproken, zochten ze naar een geschikte aanspreektitel. Nu woont er in het appartamentencomplex veel medisch en onderwijzend personeel, en kennelijk paste ik in dit plaatje.
Don Oscar trok zijn eigen conclusie en besloot me ´doctora´ te noemen. Oscarito, wiens zusje ik ooit les heb gegeven, wist wel beter, en noemde me gewoon ´profesora´. Don Oscarito hield het bij ´niña´, meisje. Ik ben blij dat dat ook nog kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten