Maryurie is een van onze vrijwilligers, nog net geen vijftien wel redelijk wereld- en eigenwijs, en niet altijd even punctueel in het nakomen van afspraken. Om nog maar te zwijgen van (enigszins) op tijd komen. Een goedlachse, tikkeltje brutale, gezellige 100% puber.
Zaterdagmiddag kwam Maryurie ongerust en gehaast bij me langs. Voor ik er erg in had, was ze al naar binnen geglipt en zat ze op de bank: ´Anja, ik moet met je praten, ik heb een probleem… eehhh, kijk, het zit zo, ik heb een mobieltje gekregen van een vriend, maar ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik ´m van jou gekregen heb. En nu zegt mijn moeder dat ze met jou wil praten. Want ze gelooft me niet.´
Dat gebeurt veel hier, dat mensen je niet op je woord geloven. En ik heb geleerd om dat ook niet (meer) altijd te doen, want het kan je een hoop teleurstellingen opleveren. De moeder van Maryurie, net als vele andere mensen, heeft er waarschijnlijk alle reden toe om Maryurie niet te geloven, want het zal niet de eerste keer zijn, dat haar dochter, net als veel andere mensen, verhaaltjes vertelt.
Tja, daar zit je dan als enthousiaste projectcoordinator die blijft beweren voor de jongeren te gaan. Enerzijds wil ik Maryurie natuurlijk niet afvallen, maar anderzijds bevallen al die leugens (van niet alleen haar) me helemaal niet. Ik vraag haar wat het probleem is om haar moeder de waarheid te vertellen...
Nou, dat ziet Maryurie somber in. ´Echt, dat pikt ze niet hoor, en ze zegt dat als ik die mobiel echt van hem heb gekregen, ze ´m af gaat pakken en hem terug gaat geven aan hem. En dan mag ik niet meer uit, dan mag ik niet meer meedoen met de vrijwilligers enzo. En ze haalt me van school.´
Het zal je maar gezegd worden. Ouders dreigen hier soms met overdreven en onredelijke straffen, en vooral meisjes worden vaak als eerste drastisch binnen de deur gehouden als er twijfels over haar contacten zijn. En dus verzinnen die meisjes allerlei smoesjes om wel (weer) naar buiten te kunnen. Goed, de dreigemententen van Maryuries moeder lijken me wat overdreven, maar toch wil ik wel wat meer weten over die mobieltje-donerende-vriend.
´Hij komt uit La Ceiba, en hij woont vlakbij m´n zus. Hij werkt in de bouw, en als bij m´n zus ben, dan praten we af en toe. Hij is getrouwd en heeft kinderen, nee het is geen vriendje! Hij heeft me gewoon een mobieltje gegeven zodat we kunnen bellen.´ Ook dit verhaal overtuigt me niet. Maryurie had al lang een mobiel en bovendien worden er maar weinig van dergelijke dingen kado gedaan zonder bijbedoelingen, zeker niet door de mannen van hier. Helaas ken ik maar al teveel voorbeelden van slechte verhalen die een vergelijkbaar begin hadden.
Natuurlijk ga ik Maryurie niet helpen dit fantasieverhaal in stand te houden. Ik probeer haar uit te leggen, dat het sterkste wat ze kan doen is, naar haar moeder gaan en haar de waarheid vertellen, excuses vragen voor het liegen, en proberen haar vertrouwen te winnen. En als die vriend echt niks voorstelt, zeg dat er dan maar bij. Goed, je moeder hoeft echt niet alles te weten, maar kijk wel uit wat je doet en geloof niet alles wat een man tegen je zegt. Je weet hoe dat kan aflopen. Stel je grenzen en accepteer niet alles zomaar. (Oeps, ik voel me ineens een stuk ouder worden…)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten