Mijn wereld

Als er één ding is wat ik de afgelopen tijd geleerd is, is het wel het ijzer te smeden als het heet is, en altijd je ‘gereedschap’ klaar te hebben, want soms koelt het snel af. In combinatie met de soms beperkte communicatie zorgt dat er bijvoorbeeld voor dat je, bepakt en bezakt en klaar voor een veldtrip van een paar dagen, te horen krijgt dat die niet door gaat en je voorlopig niet wegkunt. Of omgekeerd, dat je denkt een paar weken in Puerto Lempira te zitten, kun je ineens mee naar Belén, een plaatsje aan de kust van de Biósfera, het beschermde gebied van de Mosquitia….

En dat geldt voor vrijwel alles hier: al er water is, gebruik het, als er elektriciteit is, buit het uit, als de telefoon het doet: bellen, als er fruit te koop is, leg een voorraad aan, als er eten is in een comedor, ga er eten want morgen kan het op zijn. In Puerto Lempira hangt veel af van de aankomst van boten, waarmee eigenlijk alles wordt aangevoerd. Elektriciteit wordt verzorgd door 2 verschillende bedrijven, maar e.e.a. is nogal storingsgevoelig. Sinds een paar dagen heb ik ’s avonds thuis disco: aan, uit, aan uit. Alleen jammer dat de muziek het zo niet doet ;)

’t Is raar hoe je toch altijd weer aan situaties went, zelfs aan de situatie dat je maar ‘nergens aan moet wennen’, want voor je het weet verandert het. Soms ook wel weer lachwekkend: daar zit je dan, in je huis met 4 kamers, 3 (!) wc’s, douche, koelkast, tv maar zonder water en steeds uitvallende stroom. Ik voelde me net een prinses zonder bedienden. Prinses nog wel, want ik heb, zeker voor hier, een heerlijk huis en kan altijd wel ergens een paar emmertjes water halen.

Maandag verwacht ik dus naar Belén te vertrekken voor een week. Nu wat foto’s van Puerto Lempira, en in bovenstaand bericht van mijn (groene) huis.