De babies

Het moment is daar dat vele bevriende leeftijdsgenoten hun eerste, en inmiddels tweede kind gebaard hebben. Zo’n tweede geboortegolf is toch echt anders dan ‘de eerste baby in een vriendengroep’. Een zo’n baby is nog redelijk in te passen in een gezellig avondje (ik wieg haar wel even op de gang, of: mag ze even op jouw bed?). Maar nu ze groter worden en stellen-met-een-kind complete gezinnen worden, gaat de peuter meepraten in het gesprek en komen er meer voorheen onbesproken thema’s aan bod: de BSO, de aangepaste werktijden en de caravan bijvoorbeeld.

In La Moskitia was de confrontatie met de (soms zelfs groot)ouder-zijnde leeftijdsgenoot meer dan aan de orde van de dag. Het krijgen en hebben van kinderen is daar bijna een rite de passage naar het meedoen in de maatschappij, en zeker voor een vrouw haar verwezenlijking als moeder. Een vrouw van vruchtbare leeftijd moet gebaard hebben, hééft gebaard, daar gaat men van uit. Het 3-jarig zoontje van een vriendin, bij mij op bezoek in Puerto Lempira, doorzocht eens heel mijn huis, keek onder het bed, in de keukenkastjes, achter de bank en kwam toen naar mij toe met de verbaasde vraag: Waar is jouw kind? Ik kan ‘m niet vinden. Ik zat gezellig met zijn moeder te kletsen, dus hij zocht zijn vriendje…

Doordat het er zo bij hoort, is het tegelijkertijd iets minder bijzonder. Oma’s of tantes zorgen soms jarenlang voor het kleine grut, terwijl pa en ma nog studeren, voetballen of gewoon verder ‘scharrelen’. Het alom aanwezige kind is hierdoor lang niet altijd gespreksonderwerp, paradoxaal genoeg. Het kan gewoon overal mee naar toe, en heeft altijd vriendjes om mee te spelen. BSO en aangepaste werktijden zijn onbekende begrippen (evenals caravans trouwens); onder de hoede van oma, tante of de buurvrouw kan er altijd wel eentje bij in de grote gemengde kinderschaar.

Je kunt er niet omheen, en dat hoeft wat mij betreft ook niet. Ervaring heeft mij geleerd in deze en soortgelijke situaties: pas je aan zonder je identiteit te verliezen. Meegenieten en meeleven met de ander, maar ook je eigen koers varen, misschien anders, maar niet minder authentiek. Waar dan ook.

Van Marco en de machines

Ik zou een lang verhaal kunnen beginnen over alle machines die alles voor je doen, over het altijd ´trekken van agenda´s´, de regen en de wind, alle regeltjes, telefoons die slimmer zijn dan jezelf, 24/7 online zijn, Marco Borsato, Nick & Simon en zovele anderen – maar ach, zó vreemd is het me nou ook weer niet, en hoe je ´t ook wendt of keert, ik ben en blijf een geboren Nederlander. En geniet ook gewoon lekker van stroopwafels, een zak drop of een jongbelegen Edammer...

Velen vragen of het een grote overgang is – van Honduras naar Nederland, nu niet met vakantie, maar om te wonen en werken (voor goed is een te groot woord - geen idee wanneer je dat zegt). En kennelijk had de lange ´aanloopperiode´ zin, want het valt, na twee weken Nederland, nog best mee. Van alle kanten was ik gewaarschuwd voor de grote verschillen, en ik was er ook bewust mee bezig.

De zon kwam mee, en bleef meer dan een week, dat maakte het zeker makkelijker. Hoe vaak kunnen we nog schaatsen in Nederland? Juist toen ik er was, in januari 2010. Hoe vaak kun je zwemmen in de Noordzee in oktober? Juist nu ik terug kom… En dan een warm welkom met familie, een verrassingsweekend met vrienden – en nu zomaar een (tijdelijke) baan in Amersfoort, op het snijvlak van mijn interesses: onderwijs en ontwikkeling. Ik voel me echt een geluksvogel.

Valt nog mee, de overgang...

(voorlopig) laatste blik op CA

Honduras Promotion: PANACAM

Taulabé

La Esperanza

Transitie

Is het mogelijk binnen een week na vertrek al heimwee te voelen? Bij het bekijken van een fotoreportage van Bruno van de Moskitia http://brunoat.com/photoblog/index.php?x=reportaje_mosquitia_honduras (een aanrader, mooie Moskitia beelden, en een overzicht van onze bezigheden van de afgelopen maanden) kreeg ik zowaar waterige ogen. Een week weg uit Puerto Lempira ben ik toch een beetje ontheemd. ´Thuis´, bij vrienden in Tegucigalpa (van alles en nog wat), La Esperanza (vrienden en vrijwilligers) en dan Taulabé (bergbeklimmen!) en Nicaragua (Granada!) nog te gaan, merk ik zoveel verschil. De overstap van een altijd allesomringende warmte naar temperaturen waar je je meer op kleden moet, van meer naar minder rijst en meer tortillas, van vis naar meer vlees, van water naar weg, van strand naar stad, maar ook van een koude naar een warme douche, en van schaarse groenten naar een paradijs van vers fruit en zo goedkope groenten dat ik wel wil blijven kopen en koken. Het is anders nu ik weet dat ik voorlopig niet terug zal keren naar daar waar ik had geleerd te leven en thuis te zijn. I love La Moskitia… Maar zie ook uit naar Nederland. Ben blij dat ik de tijd heb genomen voor deze transitie.

Levenskunst

Bijna al mijn spullen zijn al verkocht of weggegeven, al staat er nog wel genoeg in mijn huis om nog even comfortabel te kunnen wonen tot mijn vertrek uit Puerto Lempira aanstaande woensdag. Mijn bezittingen probeer ik te reduceren tot twee tassen en een paar dozen. Valt niet altijd mee, maar het voelt goed. Het afscheid en het naderend nieuw begin maken me soms melancholisch maar doen me ook nadenken over de kunst van het leven, wat er van te maken, waar dan ook.

In verwondering genieten van een mooi uitzicht of de cadans van een reis, een vriendschap of zomaar een contact op straat, verse soep of gewoon een bord met rijst, en tegelijkertijd te weten dat je er zonder kunt, de balans van het geluk te vinden op eigen initiatief, zonder alleen maar af te hangen van de omstandigheden. Het loslaten van verwachtingen, maar dat zonder richting te verliezen. Thuiskomen is zijn daar waar je hart ligt, en dat kan op allerlei plaatsen zijn.

Voor mij nu afscheid van hier, en voorbereiding op daar. Dankbaar ben ik voor alles wat mijn tijd in Honduras me gebracht heeft, de mensen, de contacten, de omgeving, de ontwikkeling, mijn plaats hier, het thuiskomen. Niet makkelijk om dat alles los te laten, maar juist om datzelfde alles weet ik me een gezegend mens.