Bijna al mijn spullen zijn al verkocht of weggegeven, al staat er nog wel genoeg in mijn huis om nog even comfortabel te kunnen wonen tot mijn vertrek uit Puerto Lempira aanstaande woensdag. Mijn bezittingen probeer ik te reduceren tot twee tassen en een paar dozen. Valt niet altijd mee, maar het voelt goed. Het afscheid en het naderend nieuw begin maken me soms melancholisch maar doen me ook nadenken over de kunst van het leven, wat er van te maken, waar dan ook.
In verwondering genieten van een mooi uitzicht of de cadans van een reis, een vriendschap of zomaar een contact op straat, verse soep of gewoon een bord met rijst, en tegelijkertijd te weten dat je er zonder kunt, de balans van het geluk te vinden op eigen initiatief, zonder alleen maar af te hangen van de omstandigheden. Het loslaten van verwachtingen, maar dat zonder richting te verliezen. Thuiskomen is zijn daar waar je hart ligt, en dat kan op allerlei plaatsen zijn.
Voor mij nu afscheid van hier, en voorbereiding op daar. Dankbaar ben ik voor alles wat mijn tijd in Honduras me gebracht heeft, de mensen, de contacten, de omgeving, de ontwikkeling, mijn plaats hier, het thuiskomen. Niet makkelijk om dat alles los te laten, maar juist om datzelfde alles weet ik me een gezegend mens.
1 opmerking:
El traductor de Google no hace milagros, pero en algo ayuda. :)
¡El miércoles! ¡No te falta nada! Saborea los últimos momentos en Puerto Lempira, su gente, y todo lo que ha significado para ti (y tu para algunos de ellos) :)
Lo emocionante de todo esto es poder hacer de cada rincón del planeta, tu casa.
Un abrazo grande.
Een reactie posten