De babies

Het moment is daar dat vele bevriende leeftijdsgenoten hun eerste, en inmiddels tweede kind gebaard hebben. Zo’n tweede geboortegolf is toch echt anders dan ‘de eerste baby in een vriendengroep’. Een zo’n baby is nog redelijk in te passen in een gezellig avondje (ik wieg haar wel even op de gang, of: mag ze even op jouw bed?). Maar nu ze groter worden en stellen-met-een-kind complete gezinnen worden, gaat de peuter meepraten in het gesprek en komen er meer voorheen onbesproken thema’s aan bod: de BSO, de aangepaste werktijden en de caravan bijvoorbeeld.

In La Moskitia was de confrontatie met de (soms zelfs groot)ouder-zijnde leeftijdsgenoot meer dan aan de orde van de dag. Het krijgen en hebben van kinderen is daar bijna een rite de passage naar het meedoen in de maatschappij, en zeker voor een vrouw haar verwezenlijking als moeder. Een vrouw van vruchtbare leeftijd moet gebaard hebben, hééft gebaard, daar gaat men van uit. Het 3-jarig zoontje van een vriendin, bij mij op bezoek in Puerto Lempira, doorzocht eens heel mijn huis, keek onder het bed, in de keukenkastjes, achter de bank en kwam toen naar mij toe met de verbaasde vraag: Waar is jouw kind? Ik kan ‘m niet vinden. Ik zat gezellig met zijn moeder te kletsen, dus hij zocht zijn vriendje…

Doordat het er zo bij hoort, is het tegelijkertijd iets minder bijzonder. Oma’s of tantes zorgen soms jarenlang voor het kleine grut, terwijl pa en ma nog studeren, voetballen of gewoon verder ‘scharrelen’. Het alom aanwezige kind is hierdoor lang niet altijd gespreksonderwerp, paradoxaal genoeg. Het kan gewoon overal mee naar toe, en heeft altijd vriendjes om mee te spelen. BSO en aangepaste werktijden zijn onbekende begrippen (evenals caravans trouwens); onder de hoede van oma, tante of de buurvrouw kan er altijd wel eentje bij in de grote gemengde kinderschaar.

Je kunt er niet omheen, en dat hoeft wat mij betreft ook niet. Ervaring heeft mij geleerd in deze en soortgelijke situaties: pas je aan zonder je identiteit te verliezen. Meegenieten en meeleven met de ander, maar ook je eigen koers varen, misschien anders, maar niet minder authentiek. Waar dan ook.