Als je lekker ´zit´ in je loop, neemt het ritme, de cadans van je voetstappen je soms vanzelf mee. Momenteel is mijn conditie niet zo geweldig, maar een tijdje geleden had ik weer zo´n moment, en een beetje in gedachten verzonken was ik aan mijn tweede rondje begonnen over de landingsbaan.
Pas na een tijdje zag ik hem, een militair in uniform, compleet met geweer en al, energiek op mij aflopend uit de verte van de baan. Hij doet alles om bezorgd mijn aandacht te trekken: hij zwaait wild met zijn armen op en neer, eerst gestrekt voor zijn lichaam, en dan, als ik gewoon rustig door blijf lopen, langszij, en op nog een heleboel andere manieren. Ik snap niks van de hele vertoning van zwaaiende armen… Moet ik van de baan af? Gaat er een of andere protocolaire ceremonie beginnen? Ik loop net zo lekker…
Ik probeer te praten, maar de militair brengt geen woord uit en begint een beetje ongemakkelijk te kijken. Dat gebeurt wel eens vaker, dat mensen denken dat ik alleen Engels spreek, en zich dus maar niet wagen aan woorden. Maar hij lijkt steeds bezorgder en blijft maar wild zwaaien, terwijl hij steeds dichterbij komt. Plotseling wijst hij naar de lucht, en roept met alle kracht uit: AVIÓN!!! Dat begrijp ik wel en ik ben gelijk uit mijn trance, zal ongetwijfeld een bizar sprongetje gemaakt hebben, kijk achterom en omhoog, versnel, en voor ik het weet is het vliegtuigje al geland, op zo´n honderd meter afstand.
Uiteindelijk werkt de hele situatie nogal op mijn lachspieren. Het is een van de kleine 6-persoons toestelletjes, type wat ook de straat over steekt, en waarvan er wel een heleboel tegelijk zouden kunnen landen op die inmense landingsbaan. Zonder dat je daar als hardloper nou last van hoeft te hebben, zoals ook nu weer blijkt.
Pas na een tijdje zag ik hem, een militair in uniform, compleet met geweer en al, energiek op mij aflopend uit de verte van de baan. Hij doet alles om bezorgd mijn aandacht te trekken: hij zwaait wild met zijn armen op en neer, eerst gestrekt voor zijn lichaam, en dan, als ik gewoon rustig door blijf lopen, langszij, en op nog een heleboel andere manieren. Ik snap niks van de hele vertoning van zwaaiende armen… Moet ik van de baan af? Gaat er een of andere protocolaire ceremonie beginnen? Ik loop net zo lekker…
Ik probeer te praten, maar de militair brengt geen woord uit en begint een beetje ongemakkelijk te kijken. Dat gebeurt wel eens vaker, dat mensen denken dat ik alleen Engels spreek, en zich dus maar niet wagen aan woorden. Maar hij lijkt steeds bezorgder en blijft maar wild zwaaien, terwijl hij steeds dichterbij komt. Plotseling wijst hij naar de lucht, en roept met alle kracht uit: AVIÓN!!! Dat begrijp ik wel en ik ben gelijk uit mijn trance, zal ongetwijfeld een bizar sprongetje gemaakt hebben, kijk achterom en omhoog, versnel, en voor ik het weet is het vliegtuigje al geland, op zo´n honderd meter afstand.
Uiteindelijk werkt de hele situatie nogal op mijn lachspieren. Het is een van de kleine 6-persoons toestelletjes, type wat ook de straat over steekt, en waarvan er wel een heleboel tegelijk zouden kunnen landen op die inmense landingsbaan. Zonder dat je daar als hardloper nou last van hoeft te hebben, zoals ook nu weer blijkt.
1 opmerking:
Hahaha dat is een mooi voorbeeld van 'overdrijven is ook een kunst'. Maar toch beter zó dan dat je onverhoeds door een propellor in je nek wordt gebeten. Loop ze!
Je fan,
Anne
Een reactie posten