Sinds ruim twee jaar ben ik madrina van Hilary. Eigenlijk snap ik nog steeds niet helemaal wat het peetmoederschap nou precies inhoudt, maar met af en toe wat (ik doe mijn best!) nuttige en verantwoorde kadootjes, belangstellende bezoekjes en een kleine maandelijkse bijdrage hoop ik toch een beetje in de buurt te komen. Nu kwam er van de week de vraag of ik haar niet een dagje wilde ´hebben´. Ik had nog vakantie, dus waarom niet…
Rond negen uur werd ze gebracht, inclusief een grote tas met schone kleren, luiers en flesjes. ´Ze heeft een beetje last van haar maag, en zal denk ik wel poepen.´ Goed. Even was het afscheid van mama moeilijk, maar toen die terplekke verzon dat ze zo weer terug zou komen van het ´boodschappen doen´, Hilary er in eerste instantie achteraan dreigde te rennen, legde ze zich er toch maar bij neer, zij het met een: Apúrate mamá, schiet op mama! En toen waren we alleen in mijn o zo interessante huis.
Hilary begint de dag met (letterlijk) alles uit de kast te trekken. Al snel geef ik me over aan een kaartspel: zij alle kaarten uit het doosje op de grond gooien, die ik er vervolgens weer in moet stoppen, en dan weer van vooraf aan beginnen: ´Anja, póngalos´. Even later lopen we samen door de straten van Puerto Lempira. Dacht ik dat ik na vier jaar niet zo´n opvallende verschijning meer was, met een peuter aan de hand voel ik veel blikken, en krijg ik opmerkingen als: ´Hé ik wist helemaal niet dat je een kind had´ en: ´Ik heb er nog wel een voor je, een jongetje´.
Terwijl ik pannenkoeken sta te bakken, ´doet´ Hilary de afwas, op een krukje bij de gootsteen. Hilary woont in een huis zonder gootsteen en stromend water, maar ik hoef haar niet uit te leggen hoe zoiets nou werkt. Voor ik er erg in heb, heeft ze uitgevogeld dat er water uit de kraan komt als je die open draait. De kraan, die z´n beste tijd sowieso al gehad had, heeft ze er in no time afgemold, en het straaltje water wat uit een soort gat komt borrelen, zorg voor echte hilariteit. Inmiddels is ze helemaal op het aanrecht geklommen en gaat de afwas verder direct vanuit de gootsteen, en heeft ze ook zichzelf helemaal ingesmeerd met afwasmiddel. Dan klinkt het: Límpiame, maak me schoon. Jawel, de inhoud van een maag die van streek is. Op zich komt het dan niet zo slecht uit om in de gootsteen te zitten.
Na de pannenkoeken gaan we slapen. Goed voorstel van mijn petekind, ik ben er inmiddels ook wel aan toe, een middagdutje. Maar ook mijn slaapkamer heeft allerlei interessante objecten, zo blijkt: ¿Cómo se llama? Hoe heet dat? Een vingertje wijst naar de ventilator. En herhaalt vervolgens dezelfde vraag wijzend naar de lamp. Dan de plaat aan de muur. Dat gaat zo een tijdje door, tot Hilary is ´uitgeslapen´, uit bed klimt en aan de klerenkast begint. Goed, laten we dan nog maar wat boodschappen gaan doen. ´Otra vez me cagué´, ik heb weer gepoept, klinkt het als we weer thuis zijn. De pannenkoeken zijn geen lang leven beschoren.
Zullen we koekjes bakken? Ja, dat kan ik wel. Leuk, dan gaan we dat samen doen… Maar ondertussen blijft de gootsteen de allergrootste attractie, met de kraan open uiteraard. Om een lege tank en ruzie met de buren te voorkomen, besluit ik tot Hilary´s verdriet het krukje op op te bergen, zodat ze er niet meer in kan klimmen.
Nog een poging doen om te slapen dan maar? Wel ja, altijd gezellig de slaapkamer… inmiddels zijn de luiers op en heeft Hilary niet veel meer aan dan een onderbroekje en een shirtje. Na wat heen en weer geklauter staat ze opeens weer naast het bed en zegt met een suikerzoet stemmetje: ´otra vez me cagué…´ Brsh, brsh klinkt het vanonder haar shirt, als bewijs dat dat geen verzinsel is. Vooruit dan maar, nog één keer in de gootsteen…
Rond negen uur werd ze gebracht, inclusief een grote tas met schone kleren, luiers en flesjes. ´Ze heeft een beetje last van haar maag, en zal denk ik wel poepen.´ Goed. Even was het afscheid van mama moeilijk, maar toen die terplekke verzon dat ze zo weer terug zou komen van het ´boodschappen doen´, Hilary er in eerste instantie achteraan dreigde te rennen, legde ze zich er toch maar bij neer, zij het met een: Apúrate mamá, schiet op mama! En toen waren we alleen in mijn o zo interessante huis.
Hilary begint de dag met (letterlijk) alles uit de kast te trekken. Al snel geef ik me over aan een kaartspel: zij alle kaarten uit het doosje op de grond gooien, die ik er vervolgens weer in moet stoppen, en dan weer van vooraf aan beginnen: ´Anja, póngalos´. Even later lopen we samen door de straten van Puerto Lempira. Dacht ik dat ik na vier jaar niet zo´n opvallende verschijning meer was, met een peuter aan de hand voel ik veel blikken, en krijg ik opmerkingen als: ´Hé ik wist helemaal niet dat je een kind had´ en: ´Ik heb er nog wel een voor je, een jongetje´.
Terwijl ik pannenkoeken sta te bakken, ´doet´ Hilary de afwas, op een krukje bij de gootsteen. Hilary woont in een huis zonder gootsteen en stromend water, maar ik hoef haar niet uit te leggen hoe zoiets nou werkt. Voor ik er erg in heb, heeft ze uitgevogeld dat er water uit de kraan komt als je die open draait. De kraan, die z´n beste tijd sowieso al gehad had, heeft ze er in no time afgemold, en het straaltje water wat uit een soort gat komt borrelen, zorg voor echte hilariteit. Inmiddels is ze helemaal op het aanrecht geklommen en gaat de afwas verder direct vanuit de gootsteen, en heeft ze ook zichzelf helemaal ingesmeerd met afwasmiddel. Dan klinkt het: Límpiame, maak me schoon. Jawel, de inhoud van een maag die van streek is. Op zich komt het dan niet zo slecht uit om in de gootsteen te zitten.
Na de pannenkoeken gaan we slapen. Goed voorstel van mijn petekind, ik ben er inmiddels ook wel aan toe, een middagdutje. Maar ook mijn slaapkamer heeft allerlei interessante objecten, zo blijkt: ¿Cómo se llama? Hoe heet dat? Een vingertje wijst naar de ventilator. En herhaalt vervolgens dezelfde vraag wijzend naar de lamp. Dan de plaat aan de muur. Dat gaat zo een tijdje door, tot Hilary is ´uitgeslapen´, uit bed klimt en aan de klerenkast begint. Goed, laten we dan nog maar wat boodschappen gaan doen. ´Otra vez me cagué´, ik heb weer gepoept, klinkt het als we weer thuis zijn. De pannenkoeken zijn geen lang leven beschoren.
Zullen we koekjes bakken? Ja, dat kan ik wel. Leuk, dan gaan we dat samen doen… Maar ondertussen blijft de gootsteen de allergrootste attractie, met de kraan open uiteraard. Om een lege tank en ruzie met de buren te voorkomen, besluit ik tot Hilary´s verdriet het krukje op op te bergen, zodat ze er niet meer in kan klimmen.
Nog een poging doen om te slapen dan maar? Wel ja, altijd gezellig de slaapkamer… inmiddels zijn de luiers op en heeft Hilary niet veel meer aan dan een onderbroekje en een shirtje. Na wat heen en weer geklauter staat ze opeens weer naast het bed en zegt met een suikerzoet stemmetje: ´otra vez me cagué…´ Brsh, brsh klinkt het vanonder haar shirt, als bewijs dat dat geen verzinsel is. Vooruit dan maar, nog één keer in de gootsteen…
1 opmerking:
Dank voor dit ontzettend grappige verhaal en gefeliciteerd met deze kleine dondersteen. Jij liever dan ik. Hihihi.
Anne
Een reactie posten