Nee, nee, niet dáár, nee, híer! De jongen wijst met uitgestrekte arm zijn vriendje aan wáár. Dáár! Hoog in de cashewboom zit een rijpe vrucht. Zijn vriendje slingert een paar keer een steen in de lucht, en vervolgens valt ´ie naar beneden. Klaar voor consumptie.
Een wandelingetje door Puerto Lempira, zomaar op een gewone namiddag. Kinderen en tieners komen me tegemoet, keurig in uniform, want de scholen gaan net uit. ´Hola Anja!´ groeten velen en ik herinner me wat Gabriela, een vrijwilligster met wie ik onlangs wat schoolbezoekjes deed, me zei: ´Anja, echt bijna iedereen kent jou´! En het is waar, na ruim vier en half jaar Puerto Lempira, waarvan twee jaar werken met jongeren in het cultuurproject, ben ik niet meer zo´n heel vreemde verschijning, ondanks mijn hier opvallende lengte en huidskleur.
Het voelt vertrouwd, het ´rondje om de kerk´, de blik op het meer van Karataska, de gesprekjes op straat, de kleine boodschappen bij de bekende winkeliers, de modder in de straten, want ja, de regentijd is begonnen. Langzaam begint tot me door te dringen dat ik aan het afscheid nemen ben. Na lang wikken en wegen heb ik besloten dit jaar naar Nederland terug te gaan, voor in ieder geval een jaar.
Het culturele programma is afgesloten, en nu ben ik voor twee maanden gids/vertaler/begeleider van Aalia. Een leuke klus om mee af te sluiten en me voor te bereiden op mijn vertrek: 23 september hoop ik weer voet op Nederlandse bodem te zetten.
Melancholie van afscheid en spanning van een nieuw avontuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten